Terapeutyczna rola benignitas pastoralis
DOI:
https://doi.org/10.15633/ps.3908Słowa kluczowe:
Kościół, duszpasterstwo, terapia duchowa, choroba, grzechAbstrakt
W czasach współczesnych propagowana jest kultura terapeutyczna, w której człowiek wyraża sprzeciw wobec wszelkich form cierpienia oraz bólu i podejmuje wiele wysiłków, aby zachować zdrowie i dobre samopoczucie. Wszystko to stanowi wyzwanie dla Kościoła, którego zadaniem jest pomóc ludziom wykorzystać terapeutyczny potencjał wiary chrześcijańskiej i służyć im pomocą w prowadzeniu zdrowego życia, w którym człowiek integruje wszystkie stany – chorobę, śmierć, błędne decyzje i niepowodzenia. W tym działaniu wspiera wierzących sam Bóg, pokazując im, jak służyć ludziom chorym na ciele i duszy, zniżając się ku nim ze swoją uprzedzającą miłością. To działanie Boga wypełnione troską o słabych i potrzebujących i łaskawością względem grzeszników jest wzorem dla duszpasterzy, którzy wezwani są do pełnienia swojej posługi w duchu benignitas pastoralis. Wówczas w nawiązywanych przez nich relacjach międzyosobowych komunikowane jest ludziom współczucie, solidarna bliskość i czułość Boga. Tak praktykowana łagodność duszpasterska prowadzi ludzi poszukujących uzdrowienia do zaakceptowania swojej kruchości i grzeszności, do zjednoczenia się z Bogiem i czerpania z tej więzi siły do pokonania swoich słabości i zranień duchowych.
Bibliografia
Álvarez F., El Evangelio de la salud. Por qué es saludable creer, Madrid 1999.
Antonelli E., Fare la verità nella responsabilità, w: E. Antonelli, R. Buttiglione, Terapia del’amore ferito in „Amoris laetitia”, Milano 2017, s. 11–46.
Augustin G., Thematische Hinführung, w: Barmherzigkeit leben. Eine Neuentdeckung der christlichen Berufung, Hrsg. G. Augustin, Freiburg i. B. 2016, s. 9–15.
Beinert W., Heil und Heilung durch den Glauben der Kirche. Systematisch-theologische Überlegungen, w: Hilft Glaube heilen?, Hrsg. W. Beinert, Düsseldorf 1985, s. 64–83.
Bormann F.-J., Unterscheidung und Integration. Moraltheologische Überlegungen zum postsynodalen Schreiben „Amoris laetitia”, „Theologische Quartalschrift” 4 (2016), s. 319–334.
Botero J.S., La benignidad pastoral. Hacia una pedagogía de la misericordia, Bogotá 2005.
Brändle R., Συγκατάβασις als hermeneutisches und ethisches Prinzip in der Paulusauslegung des Johannes Chrysostomus, w: Stimuli. Exegese und ihre Hermeneutik in Antike und Christentum. Festschrift für Ernst Hassman, Hrsg. G. Schöllgen, C. Scholten, Münster 1996, s. 297–307.
Bucher R., Mehr als Stellschrauben, „Herder Korrespondenz” 6 (2016), s. 15–16.
Campbell A.V., Rediscovering Pastoral Care, London 1998.
Chavez Avida M., El sufrimiento a la luz de la misericordia, Madrid 2003.
Díaz del Rey M., La synkatábasis en los comentarios al Antiguo Testamento des San Juan Crisóstomo, Roma 2010.
Dworkin R.W., Nowa ewangelia zdrowia, w: Socjologia codzienności, red. P. Sztompka, M. Bogunia-Borowska, Kraków 2008, s. 721–732.
Furedi F., The Silent Ascendancy of Therapeutic Culture in Britain, w: Therapeutic Culture. Triumph and Defeat, ed. J.B. Imber, New Brunswick 2004, s. 19–50.
Gayol N., Una aproximación antropológica a la teología de la ternura, w: Teología y Nueva Evangelización, ed. G. Uríbarri Bilbao, Bilbao 2005, s. 259–330.
Ghosn M., Instrument of Our Peace. The Art of Catholic Pastoral Care, Eugene 2013.
González L.J., Terapia duchowa. Ludzkie i duchowe uzdrowienie z chorób duszy, tłum. D. Kucała, Kraków 2005.
Granados J., Kampowski S., Pérez-Soba J.J., Acompañar, discernir, integrar. Vademécum para una nueva pastoral familiar a partir de la exhortación Amoris laetitia, Burgos 2016.
Grillo A., Le cose nuove di „Amoris laetitia”. Come Papa Francesco traduce il sentire cattolico, Assisi 2016.
Hajduk R., Duszpasterstwo terapeutyczne – przejaw mody czy odpowiedź na wyzwania epoki?, „Teologia Praktyczna” 15 (2014), s. 23–40.
Hajduk R., Łagodność pastoralna, Kraków 2018.
Heinlein M., Seßler K., Die vergnügte Gesellschaft. Eine (kleine) Einleitung, w: Die vergnügte Gesellschaft. Ernsthafte Perspektiven auf modernes Amüsement, Hrsg. M. Heinlein, K. Seßler, Bielefeld 2012, s. 9–15.
Hemminger H., Esoterische Therapieformen. Ideen, Methoden und Kritik, w: Wenn die Seele Sinn sucht. Herausforderung für Psychotherapie und Seelsorge, Hrsg. M. Utsch, Neukirchen-Vluyn 2000, s. 51–69.
Jaworski R., Christlicher Glaube und psychische Gesundheit. Empirische Forschungsergebnisse über die heilende Wirkung einer persönlichen Gottesbeziehung, „De’ignis” 48 (2014), s. 17–24.
Kertelge K., Die Wunderheilungen Jesu im Neuen Testament, w: Hilft Glaube heilen?, Hrsg. W. Beinert, Düsseldorf 1985, s. 31–44.
Lasch-Quinn E., Liberation Therapeutics. From Moral Renewal to Consciousness-Raising, w: Therapeutic Culture. Triumph and Defeat, ed. J.B. Imber, New Brunswick 2004, s. 3–18.
Lehner W., Ruf in die Zeit – das Jahr der Barmherzigkeit. Barmherzigkeit in medialen Mechanismen, „Klerusblatt” 4 (2016), s. 78–82.
Lütz M., Bluff! Die Fälschung der Welt, München 2012.
Meador K.G., Henson S.C., Growing Old in a Therapeutic Culture, w: Growing Old in Christ, ed. S. Hauerwas, C.B. Stoneking, K.C. Meador, D. Cloutier, Grand Rapids 2003, s. 90–111.
Montague G.T., Understanding the Bible. A Basic Introduction to Biblical Interpretation, New York 1997.
Nouwen H.J.M., ¡Gracias! A Latin American Journal, New York 1998.
Nouwen H.J.M., Der dreifache Weg, Freiburg i. B. 1991.
Nouwen H.J.M., In the Name of Jesus. Reflections on Christian Leadership, London 1998.
Nouwen H.J.M., Zraniony uzdrowiciel. Kapłan we współczesnym świecie, tłum. J. Grzegorczyk, Poznań 1994.
Petrà B., Amoris laetitia: accompagnare, discernere e integrare la fragilità. La morale cattolica dopo il capitolo ottavo, Assisi 2016.
Rieff Ph., The Triumph of the Therapeutic. Uses of Faith After Freud, Chicago 1987.
Rylaarsdam D., John Chrysostom on Divine Pedagogy. The Coherence of his Theology and Preaching, Oxford 2014.
Schneider F., Überlegungen zur Heilsverkündigung Jesu, w: Heil und Heilen als pastorale Sorge, Hrsg. W. Beinert, Regensburg 1984, s. 51–70.
Schulze G., Die Erlebnisgesellschaft. Kultursoziologie der Gegenwart, Frankfurt a. M. 1993.
Sobrino J., El principio – misericordia. Bajar de la cruz a los pueblos crucificados, Santander 1992.
Söding T., Barmherzigkeit – Gottes Gabe und Aufgabe. Neutestamentliche Orientierungen in einem zentralen Begriffsfeld, w: Barmherzigkeit leben. Eine Neuentdeckung der christlichen Berufung, Hrsg. G. Augustin, Freiburg i. B. 2016, s. 19–34.
Spiegel P., Die Kraft der Peripherie – Wege der Barmherzigkeit und Gerechtigkeit, „Klerusblatt” (2016) n. 3, s. 50–55.
Szczur P., Dzieło stworzenia w Homiliach na Księgę Rodzaju św. Jana Chryzostoma, „Biblica et Patristica Thoruniensia” 4 (2011), s. 321–339.
Tucker J., New Age Healers and the Therapeutic Culture, w: Therapeutic Culture. Triumph and Defeat, ed. J.B. Imbir, New Brunswick 2004, s. 153–170.
Walters K., Merciful Meekness. Becoming a Spiritually Integrated Person, Mahwah 2004.
Wolbert W., Nachdenken über Barmherzigkeit, w: Amoris laetitia – Wendepunkt für die Moraltheologie?, Hrsg. S. Goertz, C. Witting, Freiburg i. B. 2016, s. 114–135.
Woolfolk A., The Dubious Triumph of the Therapeutic. The Denial of Character, w: Therapeutic Culture. Triumph and Defeat, ed. J.B. Imbir, New Brunswick 2004, s. 69–90.
Wright K., The Rise of the Therapeutic Society. Psychological Knowledge & the Contradictions of Cultural Change, Washington 2011.
Zerfass R., Menschliche Seelsorge. Für eine Spiritualität von Priestern und Laien im Gemeindedienst, Freiburg i. B. 1986.
Zuk A., Theoretische Grundlegung und Wandel der spirituellen Herausforderungen der Gesundheitsfürsorge durch die Kirche, w: Christliche Spiritualität und Wandel, Hrsg. L. Möde, Berlin 2008, s. 78–96.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Twórca oświadcza, że przysługują mu prawa autorskie do utworu i że nie są ograniczone w zakresie objętym niniejszym oświadczeniem oraz że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza praw autorskich innych osób.
Twórca zezwala Uniwersytetowi Papieskiemu Jana Pawła II w Krakowie na nieodpłatne, niewyłączne i nieograniczone w czasie korzystanie z utworu, to jest:
- utrwalanie i zwielokrotnianie: wytwarzanie egzemplarzy utworu techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
- obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono (wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy, publiczne wystawienie, wyświetlenie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym);
- włączenie utworu w skład utworu zbiorowego;
- udzielanie przez Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie sublicencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0)
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie udostępnia utwór na Platformie Czasopism należącej do uczelni, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0). Tym samym uprawnia wszystkich zainteresowanych do korzystania z utworu pod następującymi warunkami:
- zostanie podany autor i tytuł utworu,
- zostanie podane miejsce publikacji (tytuł czasopisma i identyfikator DOI oryginalnie opublikowanego utworu).
