Personal value of a specific person – a sketch in the field of anthropology of communication
DOI:
https://doi.org/10.15633/ssc.4146Keywords:
human, person, human value, anthropology, communication, values, ethicsAbstract
Personal value of a specific person – a sketch in the field of anthropology of communication. This study aims to draw attention to the basic fact of being a human being: the fact that a human-person is unique. Man is such a rich reality that this effort to discover the truth about him, about his essence and identity, the effort to confront the concepts of old and new, is made in different ways, with different methods and for different purposes, which, however, share the common belief that at stake of these questions and answers, it is not only an abstract-speculative dispute, but the truth about man, the truth about us, which is the basis of human good and happiness. The aim of this article is to try to look at man as a concrete personal subject in his unique humanity, rooted in the objective and universal experience of the human person. We conduct our analyzes from the perspective of the anthropology of communication, which defines the framework and principles of human communication activities. Looking at man as a concrete person with his life conditions allows us to see the lights and shadows of humanity, the wealth and poverty of human living conditions, justice and injustice in social relations, the joy of life and the experience of harm, good and evil of human deeds, and above all it allows us to perceive the universal desire for happiness and love in human life. These analyzes are also an attempt to reveal and promote the principles of respect for each individual person in the name of the universal value of humanity and human dignity, which is a common, objective and indispensable constitutive feature of the human person.
References
Barth G., Pojęcie i rozwój personalizmu, http://hosting0800050.az.pl/personalizm/?p=142, (28.08.2019).
Bartnik Cz., Personalizm teologiczny według Kardynała Karola Wojtyły, „Zeszyty Naukowe KUL” 22 (1979) nr 1–3, s. 51–60.
Benedykt XVI, Nowe technologie, nowe relacje. Trzeba rozpowszechniać kulturę szacunku, dialogu i przyjaźni. Orędzie na 43. Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu 2009 r., Watykan 2009.
Benedykt XVI, Nowe technologie, nowe relacje. Trzeba rozpowszechniać kulturę szacunku, dialogu i przyjaźni. Orędzie na 43. Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu 2009 r., Watykan 2009.
Chio F.D., L’analisi della televisione, Milano 1998.
Chrobak S., Koncepcja wychowania personalistycznego w nauczaniu Karola Wojtyły – Jana Pawła II, Warszawa 1999.
Czarniecki M.M., W niewoli mediów, Warszawa 2001.
Drożdż M., Komunikować ludzki etos, Kraków 2018.
Drożdż M., Osoba i media w prawdziwe i uczciwości, Kraków 2018 (Osoba i Media, 1).
Dylus A., Czyn, w: Słownik teologiczny, red. A. Zubierbier, wyd. 2 popr., Katowice 1998, s. 107.
Gajda J., Edukacja medialna, Toruń 2002.
Galarowicz J., Człowiek jest osobą. Podstawy antropologii filozoficznej Karola Wojtyły, Kraków 1994.
Gogacz G., Wielość koncepcji człowieka dominujących we współczesnej antropologii filozoficznej, w: W kierunku chrześcijańskiej kultury, red. B. Bejze, Warszawa 1978, s. 120–148.
Granat W., Osoba ludzka. Próba definicji, wyd. 2. popr. i poszerz., red. K. Guzowski, H.I. Szumił, Lublin 2006.
Granat W., Personalizm chrześcijański. Teologia osoby ludzkiej, Poznań 1985.
Heller M., Moralność myślenia, Tarnów 1993.
http://film.onet.pl/wiadomosci/rozpoczyna-sie-festiwal-filmow-o-czlowieku/223dx (28.08.2019).
http://www.fronda.pl/blogi/blog-bez-tytulu/czlowiek-osoba,11193.html?page=1& (14.09.2019).
http://www.fronda.pl/blogi/blog-bez-tytulu/czlowiek-osoba,11193.html?page=1& (14.09.2019).
http://www.fronda.pl/blogi/blog-bez-tytulu/czlowiek-osoba,11193.html?page=1& (14.09.2019).
Jan Paweł II, Encyklika Fides et ratio, Watykan 1998.
Jan Paweł II, Komunikacja społeczna w służbie braterstwa i solidarności wśród ludzi i narodów. Orędzie na 22. Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu 1988 r., Watykan 1988.
„Journal of Media Psychology”, http://www.calstatela.edu/faculty/sfischo/ (14.09.2019).
Kowalczyk S., Człowiek w myśli współczesnej. Filozofia współczesna o człowieku, Warszawa 1990.
Kowalczyk S., Polski personalizm współczesny, „Roczniki Nauk Społecznych” 14 (1986) z. 1, s. 97–123.
Krąpiec M.A., Przeżycie moralne a etyka, „Znak” 17 (1965), s. 1129–1146.
Pieper J., Sztuka podejmowania słusznych decyzji, w: O trudnościach wiary – dzisiaj, Warszawa 1994.
Psychologia mediów, http://www.apa.org/divisions/div46/ (14.09.2019).
Salij J., Eseje tomistyczne, Poznań 1995.
Stróżewski W., Filozofia wartości, „Znak” 17 (1965), s. 399–407.
Stróżewski W., W kręgu wartości, Kraków 1992.
Styczeń T., W drodze do etyki, Lublin 1984.
Suchodolski B., Narodziny nowożytnej koncepcji człowieka, Warszawa 1963.
W kierunku chrześcijańskiej kultury, red. B. Bejze, Warszawa 1978.
Wojtyła K., Aby się nami Chrystus posługiwał, Kraków 1987.
Wojtyła K., Człowiek w polu odpowiedzialności, Rzym–Lublin 1991.
Wojtyła K., Elementarz etyczny, Wrocław 1991.
Wojtyła K., Miłość i odpowiedzialność, red. T. Styczeń, J.W. Gałkowski, A. Rodziński, A. Szostek, Lublin 1982 (Człowiek i Moralność, 1).
Wojtyła K., Natura ludzka jako podstawa formacji etycznej, „Znak” 11 (1959) nr 6, s. 693–697.
Wojtyła K., O humanizmie św. Jana od Krzyża, „Znak” 6 (1951) nr 1 (27), s. 6–20.
Wojtyła K., Ocena możliwości zbudowania etyki chrześcijańskiej przy założeniach systemu Maxa Schelera, Lublin 1959.
Wojtyła K., „Osoba i czyn” oraz inne studia antropologiczne, red. T. Styczeń, W. Chudy, J.W. Gałkowski, A. Rodziński, A. Szostek, Lublin 1994 (Człowiek i Moralność, 4).
Wojtyła K., Osoba i czyn, Kraków 1967.
Wojtyła K., Osoba i czyn, wyd. 2 popr. i uzup., Kraków 1985.
Wojtyła K., Osoba, podmiot i wspólnota, „Roczniki Filozoficzne” 24 (1976) z. 2, s. 5–39.
Wojtyła K., Osobowa struktura samostanowienia, „Roczniki Filozoficzne” 29 (1981) z. 2, s. 5–12.
Wojtyła K., Personalizm tomistyczny, „Znak” 13 (1961) nr 5, s. 664–666.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Twórca oświadcza, że służą mu prawa autorskie do utworu i że nie są ograniczone w zakresie objętym niniejszym oświadczeniem oraz że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza praw autorskich innych osób.
Twórca zezwala Uniwersytetowi Papieskiemu Jana Pawła II w Krakowie na nieodpłatne, niewyłączne i nieograniczone w czasie korzystanie z utworu, to jest:
- utrwalanie i zwielokrotnianie: wytwarzanie egzemplarzy utworu techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
- obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono (wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy, publiczne wystawienie, wyświetlenie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym);
- włączenie utworu w skład utworu zbiorowego;
- udzielanie przez Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie sublicencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie udostępnia utwór na Platformie Czasopism należącej do uczelni, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska. Tym samym uprawnia wszystkich zainteresowanych do korzystania z utworu pod następującymi warunkami:
- zostanie podany autor i tytuł utworu,
- zostanie podane miejsce publikacji (tytuł czasopisma i adres internetowy do oryginalnie opublikowanego utworu),
- utwór będzie dystrybuowany w sposób niekomercyjny,
- nie będą tworzone utwory zależne.
