Personalistyczne uzasadnienie skutecznej komunikacji

Autor

  • Maja Bednarska Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie

DOI:

https://doi.org/10.15633/ssc.984

Słowa kluczowe:

osoba, komunikowanie, personalizm, Karol Wojtyła

Abstrakt

W moim artykule poddałam analizie zdolność człowieka do komunikowania się. Uczyniłam to z personalistycznego punktu widzenia. W ramach swoich refleksji proponuję tezę, że tylko komunikowanie w perspektywie osoby będzie komunikowaniem autentycznym bez psychologicznych przeszkód czy komunikacyjnych barier.

Bibliografia

Antropologia słowa, red. G. Godlewski, A. Mencwel, R. Sulima, Warszawa 2003.

Drożdż M., Osoba i media. Personalistyczny paradygmat etyki mediów, Tarnów 2005.

Jan Paweł II, Przekroczyć próg nadziei, Lublin 1994.

Mosty zamiast murów. O komunikowaniu się między ludźmi, red. J. Stewart, tłum. J. Suchecki, Warszawa 2010.

Mrozowski M., Media masowe, Warszawa 2001.

Schulz von Thun F., Sztuka rozmawiania, t. 1, Analiza zaburzeń, przekł. P. Włodyga, Kraków 2007.

Szacka B., Wprowadzenie do socjologii, Warszawa 2003.

Tokarski J., Słownik wyrazów obcych, Warszawa 1980.

Wojtyła K., Mężczyzną i niewiastą stworzył ich, Urbino 1980.

Wojtyła K., Miłość i odpowiedzialność, Lublin 2001.

Wojtyła K., Osoba i czyn, Lublin 2010.

Wojtyła K., U podstaw odnowy, Kraków 1972.

Pobrania

Opublikowane

2015-03-01

Numer

Dział

Rozprawy, opracowania