Jesus and the Feminine Genius. The Anthropological Relevance of the Encounters of Jesus with Women in the Fourth Gospel

Abstrakt

Papież Jan Paweł II w swym liście apostolskim z 1988 roku Mulieris Dignitatem wprowadził określenie „kobiecego geniuszu”. Jeżeli cecha ta wspólna jest wszystkim kobietom na przestrzeni całej historii ludzkości, to z całą pewnością istnieją jej ślady na kartach Ewangelii. W przypadku Ewangelii św. Jana jest tak w istocie, czego potwierdzenie opisuje niniejszy artykuł.
Rzeczywiście przyglądając się bliżej różnym spotkaniom pomiędzy Jezusem a kobietami, zaobserwować możemy, iż miały one specyficzny wpływ na Jego działania, a co za tym idzie uczestniczyły w szczególny dla siebie sposób w misji Jezusa.
Pomocą do wyjaśnienia sposobu, w jaki kobiety te uczestniczyły w misji Jezusa, niech będą dwie kluczowe koncepcje. Pierwsza z nich, to płodność wiary. Ci, którzy uwierzyli, narodzili się z samego Boga (1, 13), przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Przykładem tego może być Samarytanka (4, 4–42). Jej życie zmienia się, gdy stopniowo dochodzi do wiary w Chrystusa: „czyż On nie jest Mesjaszem?” (4, 29).
Drugą kluczową koncepcją jest proroctwo najwyższego kapłana Kajfasza „Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, „by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno” (11, 51–52). Tutaj podobnie, Samarytanka może nam posłużyć za przykład. Samarytanka wraca do swojego miasta i przyprowadza jego mieszkańców do wiary w Jezusa (4, 39; „wielu Samarytan z tego miasta zaczęło w Niego wierzyć”). Stanowią oni pierwsze owoce eschatologicznego żniwa: zgromadzenie tych, którzy wierzą w Jezusa.
Obie te koncepcje rzucają światło na szczególną misję kobiet w czwartej Ewangelii. Począwszy od Matki Boskiej na weselu w Kanie Galilejskiej czy u stóp krzyża aż do Marii Magdaleny przy grobie, od Samarytanki aż do jawnogrzesznicy czy sióstr Marty i Marii, kobiety, te miały wpływ na Jezusa w Jego misji wzbudzania wiary i gromadzenia rozproszonych dzieci Bożych.