Il ruolo del cappellano ospedaliero nella malattia e nella sofferenza con una particolare attenzione per la problematica connessa ai pazienti afoni

Abstrakt

Rola kapelana szpitalnego w chorobie i cierpieniu ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji pacjentów z problemami afonicznymi. Świat ludzi chorych i cierpiących jest środowiskiem wyjątkowym. Wynika to z faktu, że człowiek chory zaczyna zauważać te walory życia, które nie zawsze są widoczne dla ludzi zdrowych. To samo odnosi się to do osób z problemami afonicznymi, czyli pacjentami po całkowitej lub częściowej laryngektomii bądź tymi, którzy w wyniku urazu psychicznego utracili możność mówienia. Wielu z nich potrzebuje nie tylko wsparcia psychicznego, ale także, a może przede wszystkim, duchowego. Tu wielką rolę powinien odgrywać kapelan, który poświęcając swój czas oraz umiejętności, wysłucha i otworzy się na ich potrzeby. Pochylając się nad ich biedą, będzie starał się zrozumieć ową specyficzną sytuację, w której dany chory się znalazł. Nie zważając również na niechęć, towarzyszącą niekiedy podejmowaniu kontaktu ze strony osoby z afonią, z pełną cierpliwością i zrozumieniem powinien dążyć do nawiązania trudnego od strony werbalnej, ale wcale nie niemożliwego dialogu. Nacechowana bowiem wyrozumiałością i empatią rozmowa, choć niekiedy wręcz uciążliwa i krępująca, może pomóc nie tylko w odzyskaniu duchowej i psychicznej równowagi, ale także nieść wsparcie w dalszej terapii. Artykuł ma na celu zwrócenie uwagi na potrzebę i ważność pracy kapelana szpitalnego z laryngektomowanymi, którego rolą jest między innymi dotarcie do serca i umysłu często zbuntowanego i rozżalonego pacjenta oraz pomoc w zaakceptowaniu choroby z tym wszystkim, co ona ze sobą niesie.