Szkoły parafialne na Podolu ok. 1830 roku

Autor

  • Jan Szczepaniak Uniwersytet Papieski im. Jana Pawła II w Krakowie

DOI:

https://doi.org/10.15633/acr.2416

Słowa kluczowe:

Podole, diecezja kamieniecka, szkolnictwo parafialne na Ziemiach Zabranych, Wileński Okręg Naukowy

Abstrakt

Nie było zgody społecznej na powszechne kształcenie dzieci, zwłaszcza chłopskich. Znaczenie szkoły rozumiała szlachta, ale tylko ta bogatsza była zdeterminowana do starannego kształcenia swoich pociech. Zasadniczo nie troszczono się o kształcenie uboższej szlachty, mieszczan i chłopów. Niechęć do szkoły wynikała z powszechnie wówczas wyznawanych poglądów. Nauka miała psuć dzieci, odciągając ich od pracy na roli i w rzemiośle. Takiego zdania byli zarówno chłopi, mieszczanie, jak i właściciele ziemscy. Nikt więc nie miał interesu, by zakładać szkoły. Duchowieństwo i właściciele ziemscy nie widzieli potrzeby wydawania pieniędzy na szkołę i nauczyciela, zwłaszcza w ubogich parafiach i majątkach jednowioskowych. Chłopi uważali naukę za zbytek. Powstawanie szkół utrudniało również wielkie rozproszenie katolików. Nie lada kłopotem było zebranie przy kościele parafialnym, poza większymi miasteczkami, większej liczby dzieci mieszkających w okolicy, koniecznej do otwarcia szkoły.
Mimo to garstce zapaleńców udało się rozpocząć debatę na temat konieczności powstania gęstszej sieci szkół wiejskich i małomiasteczkowych. W efekcie ich działaności w pierwszym trzydziestoleciu XIX w. na Podolu wzrosła liczba szkół parafialnych. W ostatnich latach niepodległości Rzeczpospolitej w województwach bracławskim i podolskim istniało zaledwie 17 szkół tego typu. Na podstawie danych sporządzanych dla kuratorów Uniwersytetu Wileńskiego wiemy, że w latach 1804–1815 w guberni podolskiej funkcjonowało od 16 do 26 szkół. Z informacji zebranych przez ks. Wawrzyńca Marczyńskiego wynika, że w 1821 r. na Podolu było 45 szkół. Dziesięć lat później protokoły wizytacyjne potwierdzają istnienie 48 szkół.
W szkołach parafialnych uczyło się niewiele dzieci. W 1804 r. do 17 szkół zapisanych było 221 dzieci. Z danych zebranych przez ks. Wawrzyńca Marczyńskiego wynika, że w 45 szkołach uczyło się 753 uczniów, a ok. 1830 r. w 48 placówkach – ok. 839.
Inaczej niż na Litwie i Białorusi na Podolu do szkół uczęszczały dzieci uboższej szlachty. W północnych guberniach Kraju Zachodniego uczyły się przede wszystkim dzieci chłopskie. Na Podolu bogatsza szlachta kształciła swoich potomków we własnym zakresie lub wysyłała ich do dalej położonych szkół wielkomiejskich. Mieszczanie uczyli się w kilku większych miastach (Gródek, Płoskirów, Satanów), dzieci chłopskich w szkołach parafialnych prawie nie było. Zdecydowana większość uczniów należała do Kościoła rzymskokatolickiego, choć nie brakował prawosławnych z wszystkich stanów. Polska forma ich nazwisk sugeruje, że byli to potomkowie byłych unitów lub pochodzili z małżeństw mieszanych. Do szkoły uczęszczały dzieci w wieku od 6 do 15 lat (96,6%), ale zdarzali się również uczniowie młodsi i dużo starsi.
Nauczycielami z zasady byli świeccy pochodzenia szlacheckiego. Mieli co najwyżej 35 lat. Absolwenci szkół średnich, niemogący liczyć na własny majątek ziemski, od takiego zajęcia rozpoczynali peregrynację za chlebem. Praca była sezonowa. Tylko w szkołach działających w dużych miastach przez cały rok zdarzali się nauczyciele uczący przez dłuższy czas. W szkołach mniejszych, otwartych poza sezonem prac rolnych, nauczyciele nie mieli wystarczającego dochodu, by wiązać z nimi swoją przyszłość.
Program szkół parafialnych nie odbiegał wiele od tego, jaki obowiązywał w okresie staropolskim. Dzieci uczono czytać i pisać oraz podstawowych działań arytmetycznych. Duży nacisk kładziono na wychowanie religijne i moralne.

Bibliografia

Źródła

Źródła niedrukowane

Państwowe Archiwum Obwodu Chmielnickiego w Chmielnickim (PAOCh)

sygn. f. 685, op. 2, sp. 2, Wizytacje parafii i klasztorów z 1825 r.

sygn. f. 685, op. 2, sp. 3, Wizytacje parafii i klasztorów z 1826 r.

sygn. f. 685, op. 2, sp. 4, Wizytacje parafii i klasztorów z lat 1827 i 1828

sygn. f. 685, op. 4, sp. 7, Wizytacja dek bracławskiego z lat 1799–1823

sygn. f. 685, op. 4, sp. 21, Wizytacja klasztorów i parafii dominikańskich i franciszkańskich z 1824 r.

sygn. f. 685, op. 4, sp. 30, Wizytacje parafii i klasztorów z lat 1829–1830

sygn. f. 685, op. 4, sp. 31, Wizytacje parafii z lat 1829–1830

Źródła drukowane

Marczyński W., Statystyczne, topograficzne i historyczne opisanie gubernii podolskiey z rycinami i mappami, t. 2–3, Wilno 1821.

Literatura

Ambros M., Zarys statystyczny szkół wydziału wileńskiego, „Ateneum Wileńskie” 14 (1939) z. 1, s. 145–231.

Beauvois D., Szkolnictwo polskie na ziemiach litewsko-ruskich 1803–1832, t. 2: Szkoły podstawowe i średnie, Rzym–Lublin 1991.

Боднар А., Конфесійні і станові особливості функціонування закладів освіти подільської губернії наприкінці ХVІІІ – в першій половині ХІХ ст., „Fundamental and Applied Researches in Practice of Leading Scientific Schools” 1 (2014) z. 1, s. 143–153.

Chachaj J., Łacińskie szkoły parafialne na terenie metropolii lwowskiej w epoce nowożytnej, Lublin 2005.

Крижанівський О. П., Плохій С. М, Історія церкви та релігійної думки в Україні, t. 3: Кінець XVI – середина XIX століття, Київ 1994.

Лепеш О. В., Позиция российского правительства в области системы высшего образования на территории Беларуси в 30–40-х гг. XIX в., [w:] Этнокультурное развитие Беларусив XIX – начале ХXI в. Материалы международной научно-практической конференции, ред. Т. А. Новогродский, Минск 2011, s. 188–192.

Поліщук Ю., Боротьба царизму проти польського шкільництва у Правобережній Україні та заміна його на російську систему освіту (кінець XVIII – перша половина XIX століття), „Наукові Записки Інституту Політичних і Етнонаціональних Досліджень ім. І. Ф. Кураса НАН України” (2007) t. 33, s. 6–21.

Поліщук Ю. М., Національні меншини Правобережжя України у контексті етнічної політики Російської імперії (кінець XVIII – початок XX ст.), Київ 2012.

Симашкевич М., Римское католичество и его иерархия в Подолии, Каменец–Подольск 1872.

Szmyt A., Krzemieniec jako centrum oświatowe w zachodniej części Ukrainy na przestrzeni dziejów (XVIII–XX wiek), „Науковий Вісник Східноєвропейського Національного Університету імені Лесі Українки” (2016) 3, s. 88–100.

Шушара Т., История и современность: деятельность киевского учебного округа в XIX – начале ХХ века, „Гуманітарний вісник Державного вищого навчального закладу «Переяслав-Хмельницький державний педагогічний університет імені Г. С. Сковороди». Педагогіка. Психологія. Філософія” (2013) nr 28(2), s. 377–385.

Ткачук А., Наступ російського царату на римо-католицьке шкільництво на Правобережній Україні в першій половині ХІХ ст., „Наукові записки [Національного університету «Острозька академія»]. Серія «Історичне релігієзнавство»” 8 (2013), s. 168–182.

Ткачук A., Римо-католицькі парафіяльні школи в системі освіти на Правобережній Україні першої чверті ХІХ століття, „Rocznik Lubelski” 42 (2016), s. 33–41.

Ткачук A., Суспільно-політичні умови освітньої діяльності РКЦ в період інтеграції Правобережжя до Російської імперії, „Наукові записки [Національного університету «Острозька академія»]. Серія «Історичні науки»” 25 (2016), s. 42–47.

Pobrania

Opublikowane

2018-07-15

Numer

Dział

Historia

Podobne artykuły

11-20 z 345

Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.