Staropolski autoportret białogłowy

Abstrakt

Odmienność ról do spełnienia, jakie przypadały w udziale mężczyźnie i kobiecie w społeczeństwie staropolskim, nie wynikała jedynie z różnic biologicznych. W oczach mężczyzn białogłowa jawiła się jako część ludzkości słabsza, nie tylko pod względem fiycznym czy psychicznym, lecz także umysłowym, dlatego też wymagająca stałego dozoru i opieki. Wydaje się jednak, iż  białogłowy żyjące w  tamtej epoce doskonale radziły sobie z  własnym życiem. W razie trudności czy sytuacji dotąd im nieznanych, potrafiy im sprostać nie gorzej od mężczyzn, czego przykładem było chociażby samodzielne  prowadzenie folwarków pod nieobecność ciągle wojujących w XVII wieku mężów. Mimo iż były wychowywane w duchu uległości i posłuszeństwa, wykazywały wiele zdecydowania, silnej woli i konsekwencji w dążeniu do celu. A przy tym nie zatracały tego, co  najpiękniejsze: wrażliwości na  sacrum, umiejętności kochania i  współczucia, delikatności, troski o  powierzone ich pieczy dzieci i  służbę. Były prawdziwymi kobietami i potrafiy umiejętnie korzystać z wpływu, jaki wywierały na świat mężczyzn, pozornie przez całe życie pozostając w ich cieniu.