Działalność klasztoru Karmelitów bosych w Wiśniczu (1630–1782)

Autor

  • Szczepan T. Praśkiewicz Karmelitański Instytut Duchowości, Kraków

DOI:

https://doi.org/10.15633/fhc.238

Słowa kluczowe:

zakon karmelitów, Nowy Wiśnicz, okres wczesnonowożytny

Abstrakt

Wychodząc od słów Stanisława Lubomirskiego, fundatora klasztoru, wypowiedzianych w 1641 roku wobec króla Władysława IV, że „zakonnicy wiśniccy ściśle przestrzegają karności swej zakonnej”, studium prezentuje działalność wiśnickich karmelitów bosych, podkreślając, że pierwszą i najbardziej czytelnie oddziaływującą apostolsko cechą życia zakonnego jest wierność własnemu charyzmatowi i świadectwo życia, co św. Teresa od Jezusa, reformatorka Karmelu wyraziła w słowach: „operibus magis, quam verbis doceant”.

Studium przedstawia więc działalność klasztoru ad intra i ad extra. W pierwszym sektorze działalności umiejscawia się formacja nowicjuszy i kleryków, prowadzenie bogato wyposażonej biblioteki klasztornej, kapituły prowincjalne celebrowane w Wiśniczu, troska o zarządzanie dobrami i o konserwację obiektu.

Z kolei w sektorze ad extra zostaje opisana posługa sakramentalna i głoszenie słowa Bożego w kościele klasztornym, promocja miejscowych powołań, kaznodziejstwo wyjazdowe, piśmiennicza działalność zakonników i specyficzny apostolat zakonu (szerzenie kultu maryjnego ze szczególną promocją nabożeństwa szkaplerznego, kult św. Józefa, św. Teresy od Jezusa oraz kierownictwo duchowe wobec sióstr karmelitanek bosych, a także pomoc świadczona im podczas tułaczki spowodowanej wojnami i zarazami).

Słowem winnicy karmelici bosi wiedzieli, że trzeba contemplata aliis tradere, i że suprema lex to salus animarum.

Pobrania

Opublikowane

2013-12-31

Numer

Dział

Commentationes et dissertationes

Podobne artykuły

21-30 z 83

Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.