Особенности нового языка («Новоязы») русских язычников XXI века

Autor

  • Роман Шиженский Нижегородский государственный педагогический университет им. К. Минина, Россия

DOI:

https://doi.org/10.15633/ochc.2514

Słowa kluczowe:

Русское неоязычество, община, нарратив, лидер, «новояз», термины, «мы–группа», конструкт

Abstrakt

Особенности нового языка («Новоязы») русских язычников XXI века. Современное язычество, подобно иным новым религиозным движениям (НРД), включает теоретические изложения и обоснования учений, созданные идеологами объединений, устные выступления руководителей, растиражированные в форме нарративов, электронных носителей, фиксированные пророчества, сочинения адептов (как правило, в рамках первого поколения). Русское язычество XX-XXI веков обладает собственным «новоязом», созданным основателями общин и реализуемым в ритуальной практике. Современный «языческий язык» проявляется в ономастиконе, обрядовой терминологии и в конструировании магических словесных формул. «Новоязы», используемые сегодняшними политеистами, представлены «наукообразными» и «этнически обогащенными» группами, для них характерно использование практики усложнения текста. Кроме того, вслед за другими НРД, язычники «определяются» набором стандартизированных маркеров, нашедших выражение в базовых понятиях и выражениях. Одной из характерных черт успешно реализуемого проекта «языческая печать как товар» является эклектизм источниковой базы традиционного язычества и нового – конструируемого. Данная специфика реализуется через текстологическую работу лидера-автора, формулу «копировать-вставить», за счет которой языческий «новояз» приобретает черты полноценного «исторического» источника. В этой связи можно провести параллели между «новым языком новых язычников» и феноменом «фолк-хистори». Подобно последней, «исторические» творения современных лидеров от нативизма претендуют на истинность в последней инстанции.

Bibliografia

Istočniki i issledovaniâ

Anderson B., Voobražaemye soobŝestva. Razmyšleniâ ob istokah I rasprostranenii nacionalizma, Moskva 2001.

Balaguškin E. G., Problemy morfologičeskogo analiza religii, Moskva 2003.

Čto dumaût učenye o Velesovoj knige: sbornik statej, eed. A. Alekseev, Sankt-Peterburg 2004.

Dažbožna Vira: Naukoviosnovi, t. 1, kn. 1–3, Vinnicâ 2007.

Dobroslav [A. A. Dobrovol’skij], Derevo-Celitel’. Mysli, naveânnye Dobroslavy Šabalinskim Lešim, Šabalino 1993.

Dorofeev V., Psevdonaučnaâ literatura v kontekste vozroždeniâ dohristianskih verovanij v sovremennoj Rossii, „Analitika kul’turologii” № 20, Tambov 2011, s. 88–92.

Dovelesova kniga. Drevnejšie skazania Rusi, Moskva 2007.

Gavrilova D. A., Brutal’skij N. P., Avdohina D. D., Speranskij N. N., Manifest âzyčeskoj Tradicii, Moskva 2007.

Gun’ko L. P., Liderstvo v novyh religioznyh dviženiâh: ot metodologičeckih harakteristik k soderžatel’nyv, v: Novye religii v Rossii: dvadcat’ let spustâ. Materialy Meždunarodnoj naučno-praktičeskoj konferencji 14.12.2012 Moskva, otv. red. E. S. Èlbakân, Sankt-Peterburg 2013, s. 78–86.

Iskon very. Kniga Rodocveta. Kniga Svâtogora, Moskva 2001.

Lozko G. S., Velesova Kniga – Volhovnik, Ternopil’ 2010.

Kazakov V. C., Imenoslov, Moskva 2011.

Maksimenok G. Z., Velesova kniga. Vedy ob uklade žizni I istoke very slavân, Moskva 2017.

Mitrofan L. N., Religii «Novogo veka», Moskva 1985.

Ožiganova A. A., Filippov Û. V., Novaâ religioznost’ v covremennoj Rossii: učeniâ, formy i praktyki, Moskva 2006.

Osnovy veroyčeniâ, „Severnyj veter” (2013) № 3, s. 14–19.

Osnovy veroyčeniâ, „Severnyj veter” (2013) № 4, s. 18

Pogančik M., Èlementarnye suŝestva. Čuvctvennaâ žizn’ zemli, Kaluga 2003.

Rebinder B., Vlesova kniga: žittâ ta religiâ slov’ân, Kiïv 1993.

Russkoe âzyčeskoe mirovozzrenie: prostranstvo smyslov. Opyt slovarâ s poâsneniâmi, pod obŝ. red. S. Ermakova, Moskva 2008.

Slovo Alekseâ âzyčnika rodu russkomu, Moskva 1992.

Samojlova G. S., Antroponimy kak sposob samovyraženiâ v âzyčeskih tečeniâh, v: Âzyčestvo v sovremennoj Rossii: opyt meždisciplinarnogo issledovaniâ, red. R. V. Šiženskogo, Nižnij Novgorod 2016, s. 190–200.

Surovegina E. S., Interv’û c volhvom Vadimom, „Colloquium Heptaplomeres: Naučnyj al’manah”, Nižnij Novgorod 2016, vyp. 3, s. 92–96.

Šiženskij R. V., Filosofiâ dobroj sily: žizn’ i tvorčestvo Dobroslava (A. A. Dobrovol’skogo), Nižnij Novgorod 2014.

Šižens’kij R., «Âv», «Prav» i «Nav» âk religijno-filosofs’ki osnovi slov’âns’kogo neoâzičnictva, „Kolegiâ. Časopis Institutu religijnih nauk sv. Tomi Akvins’kogo u Kiêvi” (2011) № 7 (20), s. 122–133.

Vasil’ev M. S., Georgis D. Ž., Speranskij N. N., Toporkov G. I., Russkij âzyčeskij manifest, Moskva 1997.

Veleslav V., Obrâdnik, Moskva 2003.

Veleslav V., Radeniâ v Hrame Moreny, Moskva 2014.

Veleslav V., Rodnye Bogi Rusi, Moskva 2009.

Veleslav V., Slavânskaâ Kniga Mertvyh, Moskva 2015.

Veleslav V., Veŝij Slovnik: Slavleniâ Rodnyh Bogov, Moskva 2007.

Velesova kniga, perevod i kommentarii A. I. Asova, Moskva 1994.

„Vikkanskij Vestnik” 2013, № 4.

Volodihin D., Fenomen Fol’k-Histori, „Naučno-prosvetitel’skij žurnal «Skepsis»”, http://scepsis.net/library/id_148.html (10.04.2017).

Pobrania

Opublikowane

2017-11-11

Numer

Tom 9 (2017)

Dział

Artykuły

Licencja

Prawa autorskie (c) 2018 Роман Шиженский

Creative Commons License

Praca jest udostępniana na licencji Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 3.0 Unported License.

Twórca oświadcza, że przysługują mu prawa autorskie do utworu i że nie są ograniczone w zakresie objętym niniejszym oświadczeniem oraz że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza praw autorskich innych osób.

Twórca zezwala Uniwersytetowi Papieskiemu Jana Pawła II w Krakowie na nieodpłatne, niewyłączne i nieograniczone w czasie korzystanie z utworu, to jest:

  • utrwalanie i zwielokrotnianie: wytwarzanie egzemplarzy utworu techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
  • obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono (wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy, publiczne wystawienie, wyświetlenie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym);
  • włączenie utworu w skład utworu zbiorowego;
  • udzielanie przez Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie sublicencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska

Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie udostępnia utwór na Platformie Czasopism należącej do uczelni, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska. Tym samym uprawnia wszystkich zainteresowanych do korzystania z utworu pod następującymi warunkami:

  • zostanie podany autor i tytuł utworu,
  • zostanie podane miejsce publikacji (tytuł czasopisma i adres internetowy do oryginalnie opublikowanego utworu),
  • utwór będzie dystrybuowany w sposób niekomercyjny,
  • nie będą tworzone utwory zależne.