Pustelnik jako duchowy pielgrzym – próba pastoralnoteologicznej interpretacji „migracji ascetycznej” w oparciu o dokumenty Kościoła

Abstrakt

Autor poddaje teologicznej analizie pojęcie migracji ascetycznej pojawiające się w życiu monastycznym. Stara się udowodnić, że niektóre formy życia mnichów przypominają duchową pielgrzymkę. Mnisi wykonują ruch w fizycznej sferze, odchodząc w odosobnione miejsce. Podejmują tam różne formy pokuty. To pozwala im na wejście w głębię swojego serca, poświęcenie się modlitwie i medytacji. Z drugiej strony spojrzenie z dystansu na doczesny świat i służenie światu zdobytą przez siebie mądrością. Autor interpretuje rzeczone pojęcia i formy monastyczne w świetle współczesnych dokumentów Kościoła. Formy realizowane dziś w życiu osób konsekrowanych, zwłaszcza współczesnych pustelników i zakonów kontemplacyjnych, stanowią kontynuację wielowiekowych doświadczeń i tradycji. Są nimi doświadczanie samotności i ograniczenie przestrzeni życia w celu osiągania wyżyn duchowości. Mnisi naśladują Paschę Chrystusa, już dziś duchowo pielgrzymując do radości nieba. Także wysiłek zdążania do świętości jest charakterystycznym elementem ich duchowej wędrówki. Autor wspomina istniejące w historii zjawisko mnichów – pielgrzymów wędrujących dla Chrystusa, głoszących Ewangelię i przyjmujących ciągłą podróż jako formę ascezy, jak też pielgrzymowanie do pustelników, u których szukano wsparcia. Kościół w życiu mnichów – pustelników znajduje wzór dla swej ponadczasowej duszpasterskiej misji. Kościół bowiem jest wspólnotą pielgrzymów, a życie każdego chrześcijanina jest pielgrzymką.