Canonical form of concluding marriage – historical perspective and proposal of reform
DOI:
https://doi.org/10.15633/acan.2773Keywords:
matrimony, sacrament of marriage, canonical form of marriage, canonical codification, revision of the Code of Canon LawAbstract
Canonical form of matrimony, required for its validity, was introduced by the Tametsi decree of the Council of Trent (1563). Since this important norm had never covered the entire Church, at the beginning of the 20th century took place a discussion about new provisions. That new law, named Ne temere, was promulgated in 1907, on demand of Pius X as a decree of the Congregation of Council. Despite its being well thought over, during the proceedings of the Second Vatican Council and the subsequent revision of the Code, there were proposed numerous drafts of changes. Finally, the current law has mainly preserved its original rule of territorial authority of the assisting parish priest. There has been ongoing discussion in canonical literature regarding the necessity of reforming the canonical form of marriage. In this context, having analyzed 20th century historical discussions, the author supports one of the proposed solutions. While it is advisable to maintain the requirement of the canonical form for the validity of marriage, it would be sufficient to conclude matrimony in the presence of any ordained priest. This solution would be understood for the faithful and guarantee the sacramental character of marriage. This proposal would comply with regulations regarding other sacraments, including baptism. Finally, the postulated reform could help to avoid invalidity of marriage due to negligence or ignorance of the clergy.
References
Źródła
Archivo Segreto Vaticano, Commissione Cod. Diritto Canonico, teczki 55–56.
Codex Iuris Canonici Pii X Pontificis Maximi iussu digestus Benedicti Papae XV auctoritate promulgatus, Romae 1917
Codex Iuris Canonici auctoritate Ioannis Pauli PP. II promulgatus, Romae 1983.
Consulta Parziale del 8 marzo 1906; del 15 marzo 1906; del 22 marzo 1906; del 29 marzo 1906, w: Archivo Segreto Vaticano, Commissione Cod. Diritto Canonico, teczka 55.
Congregazione particolare del 4 giugno 1906, w: Archivo Segreto Vaticano, Commissione Cod. Diritto Canonico, teczka 56.
„Communicationes” 1 (1968); 8 (1976); 10 (1978); 33 (2001).
Coram Stankiewicz, 15 grudnia 1992, w: S. Romana Rota, Decisiones seu sententiae selectae, vol. 84, Città del Vaticano 1995, s. 664–679.
Coram Pompedda, 14 luty 1997, w: S. Romana Rota, Decisiones seu sententiae selectae, vol. 89, Città del Vaticano 2002, n. 16, s. 103–113.
Pontificia Commissio Codici Iuris Canonici Authentice Interpretando, De dispensatione a forma canonica matrimonii, Responsum ad dubium, „Acta Apostolicae Sedis” 77 (1985), s. 771.
Pontificia Commissio Codici Iuris Canonici recognoscendo, Schema documenti pontificii quo disciplina canonica de sacramente recognoscitur, Vaticano 1975.
Schemat I-IV De forma matrimonii, w: Archivo Segreto Vaticano, Commissione Cod. Diritto Canonico, teczka 55.
Sobór Trydencki, Sesja XXIV. Kanony o reformie małżeństwa, cap. I, w: Dokumenty soborów powszechnych, t. 4, red. A. Baron, H. Pietras, Kraków 2005, s. 720–725.
Sacra Congregatio Concilii, Decreto Ne temere, 2 aug. 1907, w: Codex Iuris Canonici Fontes, vol. 6, a cura di P. Gasparri, Romae 1932, nr 4340, s. 867–870.
Literatura
Aznar Gil F. R., La revisión de la forma canonica del matrimonio en el Concilio Vaticano II, „Revista Española de Derecho Canonico” 38 (1982) s. 507–534.
Chiapetta L., Il matrimonio nella nuova legislazione canonica e concordataria, Roma 19903.
De Paolis V., Forma canonica, w: Nuovo Dizionario di Diritto Canonico, a cura di C. Corral Salvador, V. De Paolis V., G. Ghirlanda, Milano 1993, s. 516–523.
De Paolis V., Delega e supplenza di potestà per assistere al matrimonio, „Periodica” 92 (2003), s. 455–496
Gosiewski R., Zawarcie małżeństwa coram assistente laico (kan. 1112), „Roczniki Nauk Prawnych” 27 (2017) nr 3, s. 127–143.
Góralski W., Dyspensa od formy zawarcia małżeństwa w świetle nowego kodeksu prawa kanonicznego, „Prawo Kanoniczne” 31 (1988) 1–2, s. 87–99.
Gromnicki T., Forma zawierania zaręczyn i małżeństw według dekretu „Ne temere” z dnia 2 sierpnia 1907 roku z uwzględnieniem prawa austryackiego, niemieckiego i rosyjskiego, Kraków 1910.
Jedin H., Storia del Concilio di Trento, t. 3, t. 4/2, Brescia 20103.
Kroczek P., Does obligatory canonical form of marriage contribute to „salus animarum”?, „Folia Canonica” 12 (2009), s. 23–30.
Kroczek, P., Ocena „raison d’être” norm dotyczących kanonicznej formy zawarcia małżeństwa w warunkach polskiego prawa cywilnego. Przyczynek do dyskusji, „Analecta Cracoviensia” 41 (2009), s. 469–481.
Kroczek P., Should canonical form still be required for the validity of the marriage? The future of can. 1108 CIC 1983, w: „Iustitia et Iudicium”. Studi di diritto matrimoniale e processuale in onore di Antoni Stankiewicz, a cura di J. Kowal, J. Llobell, Città del Vaticano 2010, s. 857–879.
Majer P., Znaczenie kanonicznej formy małżeństwa, „Annales Canonici” 11 (2015), s. 135–155.
Moneta P., Il matrimonio, w: Il diritto nel mistero della Chiesa, t. 3, Roma 2004, s. 187–317.
Ortiz M. A., La supplenza di facoltà per assistere al matrimonio nella giurisprudenza coram Stankiewicz, w: „Iustitia et Iudicium”. Studi di Diritto matrimoniale e processuale canonico in onore di Antoni Stankiewicz, a cura di J. Kowal, J. Llobell, t. 2, Città del Vaticano, 2010, s. 967–990.
Rapacz J., Zwyczajna forma zawarcia małżeństwa według Kodeksu Jana Pawła II, „Prawo Kanoniczne” 41 (1998) 1–2, s. 239–258.
Sosnowski A., Impedimentum clandestinitatis. Kształtowanie się kanonicznej formy zawarcia małżeństwa, „Annales Canonici” 13 (2017), s. 295–334.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2019 Jan Dohnalik
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Twórca oświadcza, że przysługują mu prawa autorskie do utworu i że nie są ograniczone w zakresie objętym niniejszym oświadczeniem oraz że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza praw autorskich innych osób.
Twórca zezwala Uniwersytetowi Papieskiemu Jana Pawła II w Krakowie na nieodpłatne, niewyłączne i nieograniczone w czasie korzystanie z utworu, to jest:
- utrwalanie i zwielokrotnianie: wytwarzanie egzemplarzy utworu techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
- obrót oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono (wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy, publiczne wystawienie, wyświetlenie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym);
- włączenie utworu w skład utworu zbiorowego;
- udzielanie przez Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie sublicencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0).
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie udostępnia utwór na Platformie Czasopism należącej do uczelni, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0). Tym samym uprawnia wszystkich zainteresowanych do korzystania z utworu pod następującymi warunkami:
- zostanie podany autor i tytuł utworu,
- zostanie podane miejsce publikacji (tytuł czasopisma i adres internetowy do oryginalnie opublikowanego utworu).
