Dzieje franciszkanów w Polsce prowincji św. Antoniego i bł. Jakuba Strzemię

Autor

  • Zdzisław Gogola

DOI:

https://doi.org/10.15633/fhc.1238

Słowa kluczowe:

dzieje franciszkanów, św. Antoni, bł. Jakub Strzemię

Abstrakt

Wiek XIII wykształcił nowe formy życia zakonnego, na których szczególnie mocne piętno wycisnęła osobowość św. Franciszka z Asyżu. Ówczesne zasady życia zakonnego oparte na regułach św. Augustyna i św. Benedykta nie zaspokajały całkowicie potrzeb duchowych ludzi wierzących tamtego czasu. Jeszcze za życia założyciela, św. Franciszka z Asyżu, franciszkanie rozprzestrzenili się w wielu krajach Europy. Po kapitule w 1219 r. rozeszły się grupy franciszkanów na południe do muzułmanów, za Alpy do Niemiec, Francji, Czech. Do Polski franciszkanie przybyli z Niemiec. Ich przybycie do Polski łączy się z postacią Jana z Pian del Carpini. W latach 1232-1233 franciszkanie otworzyli swój dom we Wrocławiu. Cztery lata później przybyli do Krakowa, a w następnych latach byli już w Opolu (ok. 1238), Inowrocławiu (1238), Toruniu (1239) i Szczecinie (1240). O swojej podróży i pobycie w Polsce Jan del Carpini wspomniał w opisie podróży do wielkiego chana Mongołów z 1245 r. W organizacji i życiu franciszkanów, podobnie jaki innych zakonów żebrzących, prowincja spełniała bardzo ważną rolę. Wyznaczała ramy życia dużej liczby zakonników. W prowincji otrzymywali oni podstawy swojej formacji, a następnie uczestniczyli czynnie w działalności zakonu. Od początku obowiązywała zasada przenoszenia braci z klasztoru do klasztoru, ale w obrębie własnej prowincji. Na kapitule w Pradze w lipcu 1238 r. Jan z Pian del Carpini, z upoważnienia generała zakonu br. Eliasza z Kortony, utworzył prowincję czesko-polską którą kapituła generalna w Rzymie zatwierdziła w następnym roku. 

Pobrania

Opublikowane

2024-05-07

Numer

Dział

Artykuły

Podobne artykuły

141-150 z 180

Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.