Program treściowy wystroju kościoła Klarysek w Krakowie

Abstrakt

Zasadnicze przekształcenie wnętrza kościoła św. Andrzeja miało miejsce w latach 1701–1702 za rządów Anny Elżbiety Tyrawskiej, według koncepcji opracowanej przez nią wspólnie z ks. Sebastianem Piskorskim. Dekorację sztukatorską wykonał Baltazar Fontana, a malarską najprawdopodobniej Innocenty Monti. Jej treść ułożono w dwa przeplatające się ze sobą programy, adresowane odpowiednio do zgromadzonych na chórze zakonnic i wiernych znajdujących się w korpusie kościoła. Ich wspólnym elementem jest krucyfiks na łuku tęczowym, który widziany z empory wpisuje się w cykl przedstawień pasyjnych na ścianach chóru. Towarzyszą im wizerunki franciszkańskich czcicieli Chrystusa – śś. Franciszka i Antoniego oraz bł. Salomei, a także św. Marii Magdaleny. Natomiast krucyfiks oglądany z dołu prezentuje się jako symbol triumfu Zbawiciela, towarzyszą mu przedstawienia chwały ukrzyżowanych apostołów Piotra i Andrzeja, a w prezbiterium – chwała ss. Klary, Salomei i Kingi, zestawiona z koronacją Marii przez św. Trójcę w sposób inspirowany wizją Mariny de Escobar. Oba programy łączy też postać założycielki klasztoru – bł. Salomei, której żywot, z zaakcentowaniem pobożności chrystologicznej, namalowano na arkadach empor, przypominając, że w klasztorze znajdują się jej relikwie. W ten sposób wystrój krakowskiego kościoła zachęcał też wiernych do odwiedzenia założenia pielgrzymkowego w Grodzisku, które służyło popularyzacji kultu Salomei.