Francesco Arcelli, włoski zakonnik na służbie burbońskiej Hiszpanii
DOI:
https://doi.org/10.15633/fhc.2095Słowa kluczowe:
Francesco Arcelli, zakonnik, Habsburgowie, Burbonowie, monarchia hiszpańska, katolicyzmAbstrakt
Stulecie XVIII to czas trudnych wyzwań tak dla życia zakonnego w ogóle, jak i dla konkretnych zgromadzeń. Przypomnijmy takie wydarzenia, jak likwidacja redukcji paragwajskich, wypędzenie jezuitów z Portugalii i Hiszpanii, rozwiązanie Towarzystwa Jezusowego, likwidacja setek domów zakonnych w ramach reform józefińskich czy okrutne represje wobec duchowieństwa z czasów rewolucji francuskiej. Mimo prób kwestionowania obecności zakonów w przestrzeni publicznej odgrywały one nadal istotną rolę w wielu obszarach życia społecznego, w świecie kultury i edukacji. Oprócz posługi właściwej zakonnym charyzmatom spotykamy zakonników na królewskich dworach, pełniących ważne funkcje w administracji państwowej, w dyplomacji, na uniwersytetach, w szkołach, w instytucjach dobroczynnych i kulturalnych. Francesco Arcelli należał do tej właśnie kategorii osób duchownych, które łączyły, z lepszym lub gorszym skutkiem, służbę Bożą z zaangażowaniem o charakterze świeckim, publicznym i państwowym. W epoce nowożytnej tego rodzaju aktywność osób duchownych nie była niczym nadzwyczajnym, zwłaszcza w katolickiej monarchii hiszpańskiej.Bibliografia
Archivo General de Simancas, Estado, 6541:
Liria do Arcellego, Wiedeń, 5.08.1731.
Liria do Paza, Praga, 12.08.1732.
Markiz de la Paz do Josepha de Viaba y Eguiluz, Sevilla, 9.03.1733.
Joseph de Viana y Eguiluz do Patiño, Wiedeń, 1.04.1733.
Sevilla, 9.03.1733.
List Arcellego, Warszawa, 7.02.1733.
List Arcellego, Warszawa, 26.05.1733.
Joseph de Viana y Eguiluz do Patiño, Wiedeń, 9.09.1733.
Patiño do Montijo, San Ildefonso, 19.09.1735.
Montijo do Patiño, Hanover, 30.08.1735.
Montijo do Patiño, Hanover, 30.08.1735.
Arcelli do Montijo, Hamburg, 10.01.1738.
Archivo General de Simancas, Estado, Montijo do Sebastiána de la Cuadra, Madryt, 23.02.1738.
Caro Baroja J., Pan inkwizytor, tłum. i wstęp C. Taracha, Lublin 2000.
d’Amato M., Un teatino diplomatico del secolo XVIII. Contributto alla storia delle relazioni tra Italia e la Russia, Napoli 1922.
La correspondencia diplomática entre los duques de Parma y sus agentes o embajadores en la corte de Madrid durante los siglos XVI, XVII y XVIII, ed. C. Pérez Bustamante, Madrid 1934.
Ozanam D., Les diplomates espagnols du XVIII siècle. Introduction et répertoire biographique (1700–1808), Madrid–Bordeaux 1989.
Pelczar R., Teatyni w Warszawie w XVIII w., „Nasza Przeszłość” 108 (2007), s. 147–181.
Pelczar R., Teatr Collegium Nobilium teatynów w Warszawie w XVIII w. i jego rola kulturotwórcza, „Pamiętnik Teatralny” 55 (2007) z. 1–2, s. 41–52.
Pinedo I., Platzgummer H., Niedhard (Nithard), Johann Eberhard, [w:] Diccionario histórico de la Compañía de Jesús, vol. 3, ed. Ch. E. O’Neill, J. M. Domínguez, Roma–Madrid, s. 2818–2819.
Rocca N., Un diplomatico piacentino Alla corte di Pietro il Grande, „Liberta”, 31.01.1967, s. 3–21.
Rodríguez Polo M., El duque de Liria a su paso por Polonia, „Eslavística Complutense” 8 (2008), s. 207–231.
Skowron R., Dyplomaci polscy w Hiszpanii w XVI i XVII wieku, Kraków 1997.
Suchodolski S., Ostapowicz D., Obalanie mitów i stereotypów. Od Jana III Sobieskiego do Tadeusza Kościuszki, Warszawa 2008.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Twórca oświadcza, że przysługują mu prawa autorskie do utworu i że nie są ograniczone w zakresie objętym niniejszym oświadczeniem oraz że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza praw autorskich innych osób.
Twórca zezwala Uniwersytetowi Papieskiemu Jana Pawła II w Krakowie na nieodpłatne, niewyłączne i nieograniczone w czasie korzystanie z utworu, to jest:
- utrwalanie i zwielokrotnianie: wytwarzanie egzemplarzy utworu techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
- obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono (wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy, publiczne wystawienie, wyświetlenie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym);
- włączenie utworu w skład utworu zbiorowego;
- udzielanie przez Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie sublicencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0)
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie udostępnia utwór na Platformie Czasopism należącej do uczelni, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0). Tym samym uprawnia wszystkich zainteresowanych do korzystania z utworu pod następującymi warunkami:
- zostanie podany autor i tytuł utworu,
- zostanie podane miejsce publikacji (tytuł czasopisma i identyfikator DOI oryginalnie opublikowanego utworu).
