Oblicze fenomenu kidults

Abstrakt

Zjawisko kulturowe kidults zostało rozpoznane stosunkowo niedawno. Jest ono konsekwencją postępujących zmian cywilizacyjnych. Samo słowo kidults składa się z dwóch słów: „dziecko” i „dorośli”. Po raz pierwszy zostało użyte na łamach „The New York Times” w 1985 roku. Peter Martin zastosował go na określenie ludzi, którzy korzystając z doświadczeń swojej dorosłości, uciekają od jej trudów i zobowiązań. Są wprawdzie dorośli, ale pod wieloma względami ich poglądy i postawy kryją w sobie elementy zdziecinnienia.
Tekst zawiera trzy części, których tytuły wskazują na jego treść: 1. Kim są kidults?, 2. Kidults w sferze społecznej, 3. Chrześcijaństwo wobec kidults. Można skonstatować, że dziś istnieje całe pokolenie kidults. Tacy ludzie uparcie kojarzą życie z dzieciństwem i młodością. Niestety, wiąże się to z osłabieniem czy nawet zanikiem etyki obowiązku i pracy, przy jednoczesnym hołdowaniu etyce hedonistycznej.
Wydaje się, że chrześcijaństwo dysponuje skutecznymi środkami do przezwyciężania tego wszystkiego, co w fenomenie kidults stanowi egzystencjalne zagrożenie, kwestionuje dojrzałą dorosłość, zaciemnia świadomość nadprzyrodzonej godności człowieka, pogrąża go w marazmie duchowym i fałszuje obraz i podobieństwo Boga w człowieku. Najważniejszym środkiem jest moc czynnej miłości chrześcijańskiej, realizowanej w relacjach międzyosobowych.