Inicjacja chrześcijańska w świetle kazań Cezarego z Arles

Abstrakt

Na inicjację chrześcijańską, rozumianą jako wprowadzanie nowych członków do Kościoła, składały się w starożytności chrześcijańskiej określone elementy. Dotyczyła ona ludzi dorosłych. Najistotniejsze w tym procesie były sakramenty, a ściśle biorąc przygotowanie do nich i możliwość ich przyjęcia. Zwykło się mówić o trzech sakramentach inicjacji chrześcijańskiej: chrzcie, bierzmowaniu i Eucharystii. W takiej kolejności te sakramenty zazwyczaj przyjmowano i do takich przygotowywano kandydatów. Przyjęcie Eucharystii i możliwość uczestniczenia w niej kończyły cały proces. Tak praktykowana inicjacja była skuteczną metodą formacji chrześcijan.
Działalność Cezarego z Arles przypada na początek szóstego wieku. Analiza jego kazań dowodzi, że proces przygotowywania ludzi do przyjęcia sakramentów inicjacji wyglądał podobnie jak w okresie poprzednim. Był on jednak już mocno uproszczony, co odbijało się negatywnie na formacji chrześcijan. Osłabione zostały jej formy instytucjonalne. Dominować zaczęła, jak się wydaje, praktyka chrztu dzieci i odpowiedzialność za formację w większym stopniu spoczęła na rodzicach. W artykule wyszczególnione zostały te elementy inicjacji chrześcijańskiej, do których nawiązywał biskup Cezary z Arles.