Iusiurandum de veritate dicenda w kanonicznym procesie o nieważność małżeństwa
DOI:
https://doi.org/10.15633/acan.1055Parole chiave:
proces małżeński, strony procesowe, świadkowie, przysięga, prawdomówność, dowodzenieAbstract
Proces o stwierdzenie nieważności małżeństwa to poszukiwanie prawdy o małżeństwie. W fazę dowodzenia wpisuje się pojęcie przysięgi co do mówienia prawdy podczas przesłuchań. Przysięga jest wezwaniem imienia Bożego na świadka prawdy. Zgodnie z Kodeksem z 1983 roku winny ją złożyć strony oraz świadkowie zeznający w sprawie. Przysięga wzmacnia moc dowodową ich zeznań. Taka przysięga ma charakter religijny i jako taka nie jest obligatoryjna. Niemniej prawodawca wymaga, aby osoba odmawiająca złożenia przysięgi w takiej formie zobowiązała się mówić prawdę. W ten sposób widać, że prawda jest entelechią tego procesu.
Riferimenti bibliografici
Arroba Conde M., Diritto processuale canonico, Roma 2006.
Bartczak A., Przysięga, [w:] Wielka encyklopedia prawa, t. 2, Prawo kanoniczne, red. G. Leszczyński, Warszawa 2014, s. 190.
Bączkowicz F., Baron J., Stawinoga W., Prawo kanoniczne. Podręcznik dla duchowieństwa, t. 3, wyd. 3, Opole 1958.
Benedykt XVI, Przemówienie do audytorów Trybunału Roty Rzymskiej z 29.01.2006 r., „L’Osservatore Romano” (wyd. pol.) 282 (2006) 4, s. 28–30.
Biskupski S., Prawo małżeńskie Kościoła rzymskokatolickiego, t. 2, Olsztyn 1960.
Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium auctoritate Ioannis Pauli PP. II promulgates, Libreria Editrice Vaticana 1990, przekł. polski: Kodeks kanonów Kościołów wschodnich, Lublin 2002.
Codex Iuris Canonici auctoritate Joannis Pauli PP. II promulgatus, przekł. polski, Poznań 1984.
Codex Iuris Canonici Pii X Maximi iussu digestus Benedicti Papae XV auctoritatae promulgatus, Typis Polyglotis Vaticanis, Romae 1927.
Decretalium Gregorii Papae IX compilatio, [w:] Corpus Iuris Canonici, t. 2, ed. E. Friedberg, Leipzig 1881.
Dębiński A., Kościół i prawo rzymskie, Lublin 2008.
Fąka M., Normy ogólne kanonicznego procesu sądowego, cz. 2, Warszawa 1978.
Franciszek, Przemówienie do członków Trybunału Roty Rzymskiej z 24.01.2014, „L’Osservatore Romano” (wyd. pol.) 359 (2014) 2, s. 19–20.
Grabowski I., Prawo kanoniczne, Warszawa 1948.
Ioannes Paulus II, Ad Tribunalis Sacrae Romanae Rotae Decanum, Prelatos Auditores, Officiales et Advocatos, novo Litibus iudicandis ineunte anno: de veritate iustitiae matre (die 4.02.1980), „Acta Apostolicae Sedis” 72 (1980), s. 172–178.
Katechizm Kościoła Katolickiego, wyd. 2, Poznań 2002.
Kodeks prawa kanonicznego, Poznań 1983.
Komentarz do Kodeksu prawa kanonicznego, t.3/2, pod red. J. Krukowskiego, Poznań 2011.
Mały słownik języka polskiego, pod red. E. Sobol, Warszawa 1996.
Pawluk T., Prawo kanoniczne według Kodeksu Jana Pawła II, t. 4, Olsztyn 1986.
Pontificium Consilium de Legum Textibus, Instructio servanda a tribunalibus dioecesanis et interdioecesanis in pertractandis causis nullitatis matrimonii, Romae 2005, przekł. polski: Komentarz do Instrukcji procesowej „Dignitas connubii”, pod red. T. Rozkruta, Sandomierz 2007.
Sacra Congregatio de Disciplina Sacramentorum, Instructio servanda a tribunalibus dioecesanis in pertractandis causis de nullitate matrimoniorum, 15.08.1936, „Acta Apostolicae Sedis” 28 (1936), s. 313–362.
Sobański R., Iudex veritatem de matrimonio dicit, „Ius Matrimoniale” 4 (1999), s. 181–196.
Sobański R., Nauki podstawowe prawa kanonicznego. Teoria prawa kanonicznego, t. 1, Warszawa 2001.
Sobański R., Prawda jako entelechia procesu o nieważność małżeństwa w świetle przemówień Piusa XII do Roty Rzymskiej, „Ius Matrimoniale” 13 (2008), s. 29–41.
Syryjczyk J., Kanoniczne prawo karne. Część szczególna, Warszawa 2003.
Sztafrowski E., Podręcznik prawa kanonicznego, t. 4, Warszawa 1986.
Sztafrowski E., Prawo kanoniczne w okresie odnowy soborowej, t. 2, Warszawa 1979
Dowloads
Pubblicato
Fascicolo
Sezione
Licenza
Copyright (c) 2015 Adam Bartczak
Questo volume è pubblicato con la licenza Creative Commons Attribuzione 4.0 Internazionale.
Autorzy publikujący w czasopiśmie udzielają jego wydawcy zgody o następującej treści:
- Autor zachowuje autorskie prawa majątkowe do utworu, a jednocześnie udziela wydawcy czasopisma zgody na jego pierwszą publikację w wersji drukowanej i wersji online na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe oraz zgody na wykonywanie opracowań, w tym przekładów.
- Autor ma możliwość udzielania zgody niewyłącznej na opublikowanie utworu w wersji, która ukazała się w czasopiśmie (np. zamieszczenia go w repozytorium instytucjonalnym lub opublikowania w książce), wraz z informacją o jego pierwszej publikacji w czasopiśmie.
- Autor może umieścić swój utwór online (np. w repozytorium instytucjonalnym lub na swojej stronie internetowej) jeszcze przed zgłoszeniem utworu do czasopisma.
