Dianoia in Aristotle’s Ethics

Authors

  • Wojciech Kleofas Gródek Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie

DOI:

https://doi.org/10.15633/lie.3432

Keywords:

lo, goj – reason, dia, noia – discursive thinking, proai, resij – purposive choice, commitment, e`kou, sion – voluntary, ovrqo.j lo, goj – correct reason

Abstract

The article attempts to shed light on the meaning of the term dianoia in Aristotle’s Ethics. The analysis of Aristotle’s texts leads to the conclusion that dianoia is the application of thinking (to noein) of being (to einai). Therefore dianoia is the act of affirmation (kataphasis), “that it is,” or negation (apophasis), “that it is not.” Considering the fact that dianoia is the property of the soul containing logos, Aristotle wonders what is his [her] meaning for human action (praxis). The term dianoia plays an important role in Aristotle’s account of purposive choice (prohairesis) and voluntary action (hekousion). In case of purposive choice, which is the cause of action, the dianoia grants reason (logos), if it affirms the proposition, and denies reason, if it negates. The action, whether good or bad, has to be voluntary. The action is voluntary, if it is action through oneself (eph’ heauton). This is possible through thinking (dianoian). Voluntary action can be good through practical wisdom (phronesis), which is intellectual virtue. Such action is therefore in accordance with the correct reason (kata ton orthon logon).

Author Biography

  • Wojciech Kleofas Gródek, Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie

    Wojciech Kleofas Gródek OFM – doktor, p.o. kierownika Katedry Historii Filozofii Starożytnej i Średniowiecznej Wydziału Filozoficznego UPJPII w Krakowie. Członek zarządu Towarzystwa Metafizycznego im. A. N. Whiteheada. Zajmuje się wczesną filozofią grecką, w szczególności ­szkołą eleacką.

References

Aristoteles Graece, ex rec. I. Bekkeri, vol. 1–2, Berolini 1831; wydanie drugie, poprawione: Aristoteles Graece, ed. O. Gigon, Berolini 1960.

Aristoteles latine interpretibus variis, ed. Academia Regia Borussica, Berolini 1831.

Arystoteles, Etyka nikomachejska, przekł. D. Gromska, Warszawa 1982.

Arystoteles, Dzieła wszystkie, t. 7: Słownik terminów Arystotelesowych, ułożył K. Narecki, Warszawa 1994.

Arystoteles, Etyka wielka. Etyka eudemejska, przekł. W. Wróblewski, Warszawa 1977.

Belfiore E., Aristotle’s concept of praxis in the „Poetics”, „The Classical Journal” 79 (Dec., 1983 – Jan., 1984) no. 2, s. 110–124.

Burnet J., On the meaning of LOGOS in Aristotle’s „Ethics”, „The Classical Review” 28 (1914) no. 1, s. 6–7.

Chamberlain Ch., The Meaning of Prohairesis in Aristotle’s Ethics, „Transactons of the American Philological Association” 114 (1984), s. 147–157.

Charles D., Aristotle’s Philosophy of Action, London 1984.

Diels H., Kranz W., Die Fragmente der Vorsokratiker, vol. 2, Weidmann 1989.

Gottlieb P., Aristotle on Dividing the Soul and Uniting the Virtues, „Phronesis” 39 (1994) no. 3, s. 275–290.

Heinaman R., The „Eudemian Ethics” on Knowledge and Voluntary Action, „Phronesis” 31 (1986) no. 2, s. 128–124.

Kenny A. J. P., Aristotle’s Theory of the Will, New Haven 1979.

Rabinoff E., Perception in Aristotle’s Ethics, Northwestern University Press 2018.

Smith A. D., Character and Intellect in Aristotle’s Ethics, „Phronesis” 41 (1996) no. 1, s. 56–74.

Downloads

Published

2019-11-15

Issue

Section

Articles

Similar Articles

1-10 of 238

You may also start an advanced similarity search for this article.