Osoba św. Melanii Młodszej w świetle Vita Sanctae Melaniae Senatricis Romae autorstwa Geroncjusza
DOI:
https://doi.org/10.15633/ps.942Słowa kluczowe:
Melania Młodsza, życie ascetyczne, post, nawrócenie, klasztor, Rzym, Afryka, JerozolimaAbstrakt
Wiadomości o życiu św. Melanii czerpiemy z życiorysu (w dwóch redakcjach, greckiej i łacińskiej) napisanego przez prezbitera Geroncjusza po roku 452. Św. Melania Młodsza urodziła się w Rzymie w 383 lub 385 roku, w zamożnej rodzinie Waleriuszy (gens Valeria). Była córką senatora Waleriusza Publicoli i Albiny Ceionia oraz wnuczką Melanii Starszej. W wieku 14 lat decyzją rodziców została żoną swego kuzyna, 17-letniego Waleriusza Pinianusa. Melania pragnęła prowadzić życie ascetyczne, do czego nieustannie zachęcała też swojego męża. Po śmierci dwójki dzieci wspólnie z mężem podjęli decyzję o życiu w ascezie. Sprzedali kolejno posiadłości rozrzucone po całym świecie, a pieniądze rozdawali na jałmużnę. Po opuszczeniu Rzymu udali się do św. Paulina w Noli, następnie do Afryki, gdzie spotkali się ze św. Augustynem. Po siedmiu latach pobytu w Afryce udali się do Ziemi Świętej. Melania ufundowała tam co najmniej dwa klasztory. Na Górze Oliwnej Melania spędziła kilka lat, żyjąc w surowej ascezie. Odbyła też podróż do Egiptu, gdzie odwiedziła najbardziej znane ośrodki życia monastycznego i pustelniczego. Zmarła 31 grudnia 439 roku w opinii świętości. W 1907 roku Pius X zatwierdził jej kult liturgiczny.
Bibliografia
Ambrosius Aurelius, De virginibus, tytuł polski: O dziewicach, tłum. W. Szołdrski, K. Obrycki, [w:] św. Ambroży, Wybór pism, cz. 2, Warszawa 1986, s. 173–228 (Pisma Starochrześcijańskich Pisarzy, 35).
Brown P., Ciało i społeczeństwo. Mężczyźni, kobiety i abstynencja seksualna we wczesnym chrześcijaństwie, przeł. I. Kania, Kraków 2006.
Clark E., Women in the early Church, Minnesota 1983.
d’Alès A., Le deux Vies de sainte Mélanie la Jeune, „Analecta Bolandiana” 35 (1906), s. 401–450.
De Smedt Ch., Vita S. Melaniae Junioris auctore coevo et sanctae familiari, „Analecta Bollandiana” 8 (1889), s. 16–63.
Delehaye H., S. Melaniae Iunioris Acta Graeca, „Analecta Bollandiana” 22 (1903), s. 5–50.
Die Chronik des Hieronymus, hg. von R. Helm, Berlin 19562 (Griechischen Christlichen Schriftseller der Ersten Drei Jahrhunderte, 7).
Sancti Eusebii Hieronymi Epistulae, hg. von I. Hilberg, Vienna 19962 (Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, 54).
Étienne R., Ausone, propriétaire terrien et le problème du lattifundium au IVe siècle ap. J. C., [w:] Institutions, société et vie politique dans l’Empire Romain au IVe siècle ap. J. C., a cura di M. Christol et alii, Selci Lama (Perugia) 1992, s. 305–311 (Collection de l’École Française de Rome, 159).
Gérontius, La vie latine de sainte Mélanie, edition critique, trad. et commentaire par P. Laurence, Jerusalem 2002 (Studium Biblicum Franciscanum, Collectio Minor 41).
Gérontius, The life of Melanie the Younger, ed. E. A. Clark, New York–Toronto 1984.
Gerontius, Vie de Sainte Melanie, edition bilingue français-grec, red. Denys Gorce, Paris 1962 (Sources Chretiennes, 90).
Geronzio, Vita latina di santa Melania, a cura di L. Coco, Roma 2013 (Collana dei Testi Patristici, 229).
Mathisen R. W., Fifth-century visitors to Italy: business or pleasure? [w:] Fifth-century Gaul: a crisis of identity?, ed. J. Drinkwater, H. Elton, Cambridge 1992, s. 228–238.
Melania, [w:] H. Fros, F. Sowa, Twoje imię. Przewodnik onomastyczno-hagiograficzny, Kraków 1995, s. 412.
Metafraste S., Vita et conversatio sanctae Melanae Romanae, PG 116, Paris 1863, kol. 753–794.
Misztal H., Geniusz kobiety. Aspekt etyczno-społeczny, Sandomierz 1996.
Molinier A., Kohler C., Itinera Hierosolymitana latina lingua exarata, Genevae 1885.
Murphy F. X., Melania the Elder: a biographical note, „Traditio” 5 (1947), s. 59–77.
Palladio, La storia Lausiaca, a cura di G. J. M. Bartelink, introduzione di Ch. Mohrmann, trad. di M. Barchiesi, Verona 1974.
Palladiusz, Opowiadania dla Lausosa (Historia Lausiaca), przekł. S. Kalinkowski, Kraków 1996 (Źródła Monastyczne, 12).
Paolino di Nola, I carmi, vol. II, ed. Ruggiero A., Libreria Editrice Redenzione, Napoli–Roma 1996, s. 9 (Strenae Nolanae, 7).
Paulinus Nolanus, Carmina, edidit G. Hartel, editio altera suplementis aucta curante M. Kamptner, Wien 1999 (Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, 30 bis).
Paulinus Nolanus, Epistulae, Sancti Pontii Meropii Paulini Nolani Epistulae, hg. von G. de Hartel, M. Kamptner, Vienna 19992 (Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, 29).
Rampolla Del Tindaro M., Sancta Melania Giuniore, Senatrice Romana, Roma 1905.
Špidlik T., Melania la benefatrice (383–440), Milano 1986.
Swan L., Zapomniane matki pustyni. Pisma, życie i historia, tłum. P. Kaźmierczak, Kraków 2005.
Szczur P., Melania Młodsza, [w:] Encyklopedia katolicka, t. 12, red. A. Bednarek i in., Lublin 2008, k. 488.
Św. Melania Młodsza, wdowa, 383–439, [w:] W. Zaleski, Święci na każdy dzień, Łódź 1984, s. 804–805.
Urban J., Relacja kard. Jana Puzyny o konklawe 1903 r. i o jego słynnym weto, „Folia Historica Cracoviensia” 8 (2002), s. 273–276.
Valeria Gens, [w:] Dictionary of Greek and Roman biography and mythology, ed. W. Smith, vol. 3, Boston 1867, s. 1215.
Wilkinson K. W., The Elder Melania’s missing decade, „Journal of Late Antiquity” 5.1 (Spring 2012), s. 166–184.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Twórca oświadcza, że przysługują mu prawa autorskie do utworu i że nie są ograniczone w zakresie objętym niniejszym oświadczeniem oraz że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza praw autorskich innych osób.
Twórca zezwala Uniwersytetowi Papieskiemu Jana Pawła II w Krakowie na nieodpłatne, niewyłączne i nieograniczone w czasie korzystanie z utworu, to jest:
- utrwalanie i zwielokrotnianie: wytwarzanie egzemplarzy utworu techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
- obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono (wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy, publiczne wystawienie, wyświetlenie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym);
- włączenie utworu w skład utworu zbiorowego;
- udzielanie przez Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie sublicencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0)
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie udostępnia utwór na Platformie Czasopism należącej do uczelni, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0). Tym samym uprawnia wszystkich zainteresowanych do korzystania z utworu pod następującymi warunkami:
- zostanie podany autor i tytuł utworu,
- zostanie podane miejsce publikacji (tytuł czasopisma i identyfikator DOI oryginalnie opublikowanego utworu).
