Duch Święty jako Miłość w De Trinitate św. Augustyna
DOI:
https://doi.org/10.15633/tst.3250Słowa kluczowe:
Trójca Święta, De Trinitate św. Augustyna, Duch Święty, Dar, Jedność, MiłośćAbstrakt
Potrzeba było wielu lat i związanych z nimi uporczywych poszukiwań, aby św. Augustynowi udało się przejść od „nieznanego” Boga do Boga nie tylko umiłowanego, ale i będącego samą Miłością. Jako „Wielki Nieznany” prezentował się bowiem początkującemu kapłanowi z Hippony Duch Święty, a objawiona prawda, że „Bóg jest miłością” (1 J 4, 8–16), trudna do pogodzenia z podstawową zasadą wiary o Trójcy Świętej, tj. o Bogu jedynym w swej istocie i troistym w Osobach. Problematyka pochodzenia i imienia „Duch Święty” znajduje obszerne omówienie w De Trinitate, i to tam zwłaszcza, w ostatniej księdze biskup Hippony wyjaśnia, z jakich powodów Ducha Świętego nazywamy zwłaszcza Jednością, Miłością i Darem.
Bibliografia
Augustyn, O Trójcy Świętej, tłum. M. Stokowska, Kraków 1996.
Augustyn, O wielkości duszy (tłum. D. Turkowska), w: Św. Augustyn. Dialogi filozoficzne, oprac. W. Seńko, Kraków 2001, s. 339–420.
Bartnik C. S., Dogmatyka katolicka, t. 1, Lublin 2000.
Bolgiani F., Spirito Santo, w: Dizionario patristico e di antichità cristiane, diretto da A. Di Berardino, t. 2, Casale Monferrato 1983, kol. 3285–3298.
Bouyer L., Duch Święty Pocieszyciel. Duch Święty i życie w łasce, tłum. A. Liduchowska, Kraków 1998.
Chadwick H., Augustyn, tłum. T. Szafrański, Warszawa 2000.
Congar Y., Wierzę w Ducha Świętego. Duch Święty w „ekonomii”. Objawienie i doświadczenie Ducha, t. 1, tłum. A. Paygert, Warszawa 1995.
Częsz B., Pneumatologia Ojców Kościoła, w: Duch, który jednoczy. Zarys pneumatologii, red. M. Marczewski, Lublin 1998, s. 211–232.
Eborowicz W., Rzut oka na pneumatologię św. Augustyna, „Vox Patrum” 8 (1988) t. 14, s. 197–206.
Jaśkiewicz S., „Ecce Trinitas Deus meus, Pater et Filius et Spiritus Sanctus”. Nauka o Boskiej Trójcy na podstawie „Wyznań” św. Augustyna, „Collectanea Theologica” 78 (2008) nr 1, s. 5–30.
Jaśkiewicz S., O potrzebie i znaczeniu historii według świętego Augustyna, „Studia Regionalne” 1 (2007), s. 155–174.
Jaśkiewicz S., Św. Augustyn – poszukiwanie Boga, Katowice 2012.
Kijewska A., Święty Augustyn, Warszawa 2007.
Kowalczyk St., Człowiek i Bóg w nauce świętego Augustyna, Warszawa 1987.
Królikowski J., Dotknięci Duchem Świętym. Metafory pneumatologiczne w interpretacjach Ojców Kościoła, „Scripture Lumen” 8 (2016), s. 241–255.
O’Donnell J. J., Bibbia, w: Agostino. Dizionario enciclopedico, ed. A. Fitzgerald, edizione italiana a cura di L. Alici, A. Pieretti, Roma 2007, s. 298–303.
Studer B., Dio salvatore nei Padri della Chiesa, Roma 1986.
Strzelecka A., Nauka św. Ambrożego o Duchu Świętym, „Vox Patrum” 8 (1988) t. 15, s. 759–765.
TeSelle E., Spirito Santo, w: Agostino. Dizionario enciclopedico, ed. A. Fitzgerald, edizione italiana a cura di L. Alici, A. Pieretti, Roma 2007, s. 1321–1325.
Williams R., Trinitate, De, w: Agostino. Dizionario enciclopedico, ed. A. Fitzgerald, edizione italiana a cura di L. Alici, A. Pieretti, Roma 2007, s. 1396–1405.
Żurek A., Duch Święty a powołanie do kapłaństwa w Kościele starożytnym, „Scripture Lumen” 8 (2016), s. 258–267.
Żurek A., Duch Święty jako Dar i Miłość według świętego Augustyna, „Tarnowskie Studia Teologiczne 17 (1998), s. 37–46.
Żurek A., Ojcowie Kościoła – twórcy i świadkowie Tradycji, Tarnów 2013.
Żurek A., Pierwsze wieki Kościoła, Tarnów 2007.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Twórca oświadcza, że służą mu prawa autorskie do utworu i że nie są ograniczone w zakresie objętym niniejszym oświadczeniem oraz że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza praw autorskich innych osób.
Twórca zezwala Uniwersytetowi Papieskiemu Jana Pawła II w Krakowie na nieodpłatne, niewyłączne i nieograniczone w czasie korzystanie z utworu, to jest:
- utrwalanie i zwielokrotnianie: wytwarzanie egzemplarzy utworu techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
- obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono (wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy, publiczne wystawienie, wyświetlenie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym);
- włączenie utworu w skład utworu zbiorowego;
- udzielanie przez Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie sublicencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0).
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie udostępnia utwór na Platformie Czasopism należącej do uczelni, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0) Tym samym uprawnia wszystkich zainteresowanych do korzystania z utworu pod następującymi warunkami:
- zostanie podany autor i tytuł utworu,
- zostanie podane miejsce publikacji (tytuł czasopisma i adres internetowy do oryginalnie opublikowanego utworu).
