Ulmowie - świadkowie cywilizacji życia

Abstrakt

Beatyfikacja Józefa i Wikorii Ulmów wraz siedmiorgiem ich dzieci – męczenników spotkała się w Polsce z aprobatą i wdzięcznością, ale też z reakcjami negatywnymi. Niekiedy widziano w tym akcie chęć gloryfikacji („beatyfikację”) narodu polskiego lub jego samooczyszczenia („katharsis”) z win przeszłości; przypominano, że Ulmowie pozostawali w konflikcie z tradycjonalistycznym Kościołem, a inspirację do udzielenia schronienia Żydom czerpali raczej z członkostwa w radykalnym ruchu młodzieży wiejskiej „Wici”. W artykule stawia się tezę, że w męczennikach z Markowej należy na pierwszym miejscu widzieć świadków cywilizacji życia, o ile pod tym słowem rozumiemy szacunek dla świętości życia, czynienie naszego istnienia bardziej ludzkim i podporządkowanie go ewangelicznemu prymatowi miłości. Autor, opisując najważniejsze wymiary życia rodziny Ulmów, potwierdza, że istotnie bł. Wiktoria i bł. Józef należeli do „Wici”, uczestniczyli w szkoleniach tej organizacji; że Józef odgrywał znaczącą rolę w jej lokalnych strukturach, a oboje z Wiktorią włączali się w „wiciowy” teatr amatorski, ale źródeł ich „postawy samarytańskiej” należy dopatrywać się w Ewangelii. Kończy refleksją nad jeszcze jednym, chyba zbyt zapoznanym, wymiarem cywilizacji życia - krzewieniem nadziei na sąd ostateczny.