„Nie odtrącaj mnie w starości”. O potrzebie profilowanego przepowiadania dla seniorów
DOI:
https://doi.org/10.15633/ps.732Słowa kluczowe:
ludzie starzy, duszpasterstwo seniorów, przepowiadanie dla seniorówAbstrakt
Ludzie starsi w Kościele mają prawo do przepowiadania specjalnego, profilowanego, tzn. ukierunkowanego na nich, obejmującego ich swoim oddziaływaniem. Słowo Boże powinno być głoszone wszystkim ludziom w każdym czasie, w każdej sytuacji, na każdym etapie ich życia. Jeśli zatem widzimy potrzebę profilowanego przepowiadania do dzieci, do młodzieży czy do dorosłych, to nie możemy nie zauważać jej w odniesieniu do seniorów. Konieczność taką tłumaczą też względy duszpasterskie. Według nauczania Kościoła duszpasterze powinni pomóc osobom starym realizować swoje powołanie w Kościele i świecie, tak aby pojmowali swoją starość jako naturalny etap życia, jako czas wartościowy, który należy i można przeżywać w postawie zaufania Bogu, a także – jeśli to możliwe – zaangażowania dla wspólnoty. Specjalne kaznodziejstwo dla seniorów stanowi jeden z istotnych przejawów tej troski. Można je realizować, posługując się albo tradycyjnymi i sprawdzonymi formami przepowiadania, takimi jak homilie, kazania, nauki rekolekcyjne czy katechezy, albo ostrożnie wprowadzając nowe – np. homilie dialogowane czy świadectwa. Ważne jest przy tym, aby kaznodzieje zadbali o odpowiedni język przekazu ewangelicznego, adekwatny do sytuacji, mentalności, doświadczeń i problemów seniorów. Podstawowym motywem przepowiadania dla ludzi starych, tych, których życie doczesne dobiega kresu, powinno być życie, życie silniejsze niż śmierć.
Bibliografia
Altenarbeit in der Diözese Rottenburg-Stuttgart. Materialdienst 29. Handreichungen für die Seelsorge, Rottenburg a. N. 1991.
Ceglarek R., Katecheza dla osób starszych, „Ateneum Kapłańskie” 1 (2011) t. 157, s. 61–72.
Jan Paweł II, Przemówienie na konferencji „Kościół a ludzie starsi”, Watykan 1998.
Kalbarczyk A., Homilia – najwyższa forma przepowiadania w Kościele, [w:] Msza Święta – rozumieć, aby lepiej uczestniczyć. Wykład liturgii Mszy, red. J. Hadalski, Poznań 2013, s. 233–238.
Lewek A., Współczesna odnowa kaznodziejstwa. Zarys homiletyki ogólnej, z. 2, Warszawa 1980.
Müller J., Pastoraltheologie. Ein Handbuch für Studium und Seelsorge, Graz–Wien–Köln 1993.
Ostrowski J., Przygoda W., Seniorów duszpasterstwo, [w:] Leksykon teologii pastoralnej, red. R. Kamiński, Lublin 2006, s. 789–793.
Pawłowska J., Nie odtrącaj mnie w starości. Poradnik dla osób opiekujących się ludźmi w podeszłym wieku, Poznań 2002.
Przygoda W., Starych duszpasterstwo, [w:] Encyklopedia katolicka, t. 18, red. E. Gigilewicz, Lublin 2013, kol. 868–870.
Przygoda W., Formacja apostolska ludzi w podeszłym wieku, „Perspectiva” 1 (2009), s. 170–184.
Synod Biskupów XII Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów. Słowo Boże w życiu i misji Kościoła, Lineamenta (25.03.2007).
Zulehner P. M., Pastoraltheologie. Übergänge. Pastoral zu den Lebenswenden, t. 3, Düsseldorf 1990.
Zulehner P. M., Wie Musik zur Trauer ist eine Rede zur falschen Zeit. Wider den kirchlichen Wort-Durchfall, Ostfildern 1998.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Prawa autorskie (c) 2015 Adam Kalbarczyk
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autorzy publikujący w czasopiśmie udzielają jego wydawcy zgody o następującej treści:
- Autor zachowuje autorskie prawa majątkowe do utworu, a jednocześnie udziela wydawcy czasopisma zgody na jego pierwszą publikację w wersji drukowanej i wersji online na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe oraz zgody na wykonywanie opracowań, w tym przekładów.
- Autor ma możliwość udzielania zgody niewyłącznej na opublikowanie utworu w wersji, która ukazała się w czasopiśmie (np. zamieszczenia go w repozytorium instytucjonalnym lub opublikowania w książce), wraz z informacją o jego pierwszej publikacji w czasopiśmie.
- Autor może umieścić swój utwór online (np. w repozytorium instytucjonalnym lub na swojej stronie internetowej) jeszcze przed zgłoszeniem utworu do czasopisma.
