Duszpasterska opieka i głoszenie Dobrej Nowiny Chrystusa rodzicom dzieci zmarłych przed urodzeniem
DOI:
https://doi.org/10.15633/ps.743Słowa kluczowe:
duszpasterstwo rodziców nieochrzczonych dzieci, dzieci nieochrzczone, Dobra Nowina dla nieochrzczonych, przepowiadanieAbstrakt
Artykuł opisuje zmiany w duszpasterstwie Kościoła uwarunkowane zmianami w zakresie opinii teologów katolickich na temat losu dzieci, które zmarły bez chrztu. W okresie, w którym dominujące opinie o losie dzieci zmarłych bez chrztu mówiły o piekle lub przynajmniej pozbawieniu uszczęśliwiającej wizji Boga, niemożliwe było głoszenie Dobrej Nowiny o zbawieniu w Jezusie Chrystusie. II Sobór Watykański dał decydujące impulsy do zmiany opinii teologicznej w omawianej kwestii. Obecnie teologowie katoliccy podkreślają nadzieję na zbawienie dzieci, które zmarły bez chrztu. Podstawą tej nadziei są: powszechna zbawcza wola Boga, miłość Jezusa do dzieci, śmierć Chrystusa za wszystkich, nieograniczone miłosierdzie Boga, który w sposób znany tylko sobie może podarować zbawienie dzieciom zmarłym bez chrztu. Inspirowane przez II Sobór Watykański zmiany w prawodawstwie kościelnym oraz obrzędy liturgiczne odnowione na podstawie nauczania soborowego pozwalają aktualnie pochować nieochrzczone niemowlęta i celebrować obrzęd chrześcijańskiego pogrzebu przewidziany dla nich, a także odprawić mszę świętą specjalnie przygotowaną na taką okazję. Wszystkie te argumenty pozwalają głosicielom słowa Bożego zwiastować Dobrą Nowinę rodzicom opłakującym utratę dziecka, które zmarło bez chrztu.
Bibliografia
Bóg i świat. Z kardynałem Josephem Ratzingerem rozmawia Peter Seewald, tłum. G. Sowiński, Kraków 2001.
Enchiridion symbolorum, definitinum et declarationum de rebus fidei et morum, hg. H. Denzinger, Freiburg 1997 (CD-ROM for Windows and Macintosh- ISBN 3–451–31503–3).
Episkopat Polski, List pasterski na Niedzielę Świętej Rodziny 28 grudnia 2008: Otoczmy troską życie człowieka (Jasna Góra, 27.11.2008).
Ficoń M., Los dzieci zmarłych bez chrztu – nieznana historia i współczesne pytania, „Polonia Sacra” 32 (2013) 1, s. 111–133.
Ficoń M., Od piekła do nadziei zbawienia. Rozwój kwestii zbawienia dzieci zmarłych bez chrztu świętego w teologii katolickiej i jej egzystencjalna doniosłość, Kraków 2012.
II Sobór Watykański, Konstytucja Lumen gentium.
II Sobór Watykański, Konstytucja Gaudium et spes.
Jan Paweł II, Kodeks prawa kanonicznego, Poznań 1983.
Jan Paweł II, Encyklika Evangelium vitae.
Jan Paweł II, Katechizm Kościoła katolickiego, Poznań 1994.
Kongregacja Nauki Wiary, Instrukcja Donum vitae.
Kongregacja Nauki Wiary, Instrukcja Pastoralis actio.
Kongregacja Nauki Wiary, Deklaracja Dominus Iesus.
Lothrop H., Gute Hoffnung – jähes Ende. Fehlgeburt, Totgeburt Und Verluste in der frühen Lebenszeit. Begleitung und neue Hoffnung für Eltern, München 200814.
Machinek M., Miejsce pośrednie? O wiecznym losie dzieci zmarłych bez chrztu, [w:] Pogrzeb dziecka poronionego. Od bólu po stracie do nadziei życia, red. J. Dziedzic, P. Guzdek, Kraków 2013, s. 59–72.
Międzynarodowa Komisja Teologiczna, Nadzieja zbawienia dla dzieci, które umierają bez chrztu (19.01.2007), tłum. J. Królikowski, Poznań 2008.
Müller G. L., Katholische Dogmatik, Freiburg im Breisgau 1995.
Pawłowicz J. J., Zbawienie dzieci nienarodzonych. Świadomość współczesnego Kościoła, „Homo Dei” (2011) 1, s. 57–65.
Pius X, Codex Iuris Canonici, Romae 1917.
Pogrzeb dziecka poronionego. Od bólu po stracie do nadziei życia, red. J. Dziedzic, P. Guzdek, Kraków 2013.
Rada Naukowa Komisji Episkopatu Polski, Opinia teologiczna o losie dzieci zmarłych bez chrztu (20.03.2002), 8, www.poronienie.pl/warto-wiedziec/aspekt-duchowy/pytania-o-dzieci-nieochrzczone/opinia-teologiczna/ (15.09.2014).
Św. Faustyna Kowalska, Dzienniczek, Kraków 1983.
Święta Kongregacja dla Sakramentów i Kultu Bożego, Obrzędy pogrzebu dostosowane do zwyczajów diecezji polskich, Katowice 1977.
Waldenfels H., Chrystus a religie, przekł. B. Drąg, Kraków 2004.
Ziegenaus A., Katholische Dogmatik, t. 7, Aachen 2003.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Autorzy publikujący w czasopiśmie udzielają jego wydawcy zgody o następującej treści:
- Autor zachowuje autorskie prawa majątkowe do utworu, a jednocześnie udziela wydawcy czasopisma zgody na jego pierwszą publikację w wersji drukowanej i wersji online na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe oraz zgody na wykonywanie opracowań, w tym przekładów.
- Autor ma możliwość udzielania zgody niewyłącznej na opublikowanie utworu w wersji, która ukazała się w czasopiśmie (np. zamieszczenia go w repozytorium instytucjonalnym lub opublikowania w książce), wraz z informacją o jego pierwszej publikacji w czasopiśmie.
- Autor może umieścić swój utwór online (np. w repozytorium instytucjonalnym lub na swojej stronie internetowej) jeszcze przed zgłoszeniem utworu do czasopisma.
