Wideosłowa – o przepowiadaniu w formie audiowizualnej

Abstrakt

Artykuł podejmuje zagadnienie audiowizualnego przepowiadania słowa Bożego poza liturgią, rozumianego jako uobecnianie się Kościoła „wyruszającego w drogę” (Evangelii gaudium). Często to właśnie środki społecznego przekazu, wśród nich zwłaszcza internet, stają się miejscami odległymi, ku którym powinniśmy wyjść, do których powinniśmy chcieć dotrzeć.
Autor próbuje sformułować najważniejsze wskazówki dla głosicieli słowa Bożego w telewizji i internecie, podejmuje refleksję nad specyfiką mediów, treścią i formą przepowiadania oraz techniką przekazu. Przekaz audiowizualny – jak każda inna forma komunikacji werbalnej – wymaga od nadawcy umiejętnego posługiwania się pozawerbalnymi środkami przekazu. Nie jest to łatwe, bo w przeciwieństwie do komunikacji face to face nadawca nie widzi odbiorcy, nie odbiera informacji zwrotnej, nie wie, jakie emocje wywołuje jego wypowiedź. Mowa ciała jest tu elementem kluczowym. Przekaz audiowizualny sprzyja emfazie stanów emocjonalnych, wyrazu twarzy czy zachowań przestrzennych. Osobowość telewizyjną charakteryzuje świadomość panowania nad własnymi ograniczeniami i umiejętne wykorzystanie zalet. Ekran – bardziej niż perfekcyjny „model” człowieka, bez wad i ułomności – lubi człowieka autentycznego, który potrafi być sobą. Mimika, gesty, kontakt wzrokowy, szczery uśmiech, poczucie humoru, uprzejmość – stają się niezwykle ważne w przekazie ekranowym.