Uczył słowem – pismami – życiem. Sługa Boży ks. Wincenty Granat (1900–1979)
DOI:
https://doi.org/10.15633/ps.3506Słowa kluczowe:
ks. Wincenty Granat (1900–1979), teolog, rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1965–1970), doctor humanus, sługa BożyAbstrakt
Wincenty Granat urodził się 1 kwietnia 1900 roku w Ćmielowie k. Ostrowca Świętokrzyskiego. Szkołę średnią (1914–1918) i studia seminaryjne (1918–1923) ukończył w Sandomierzu. W 1923 roku podjął studia na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Po roku studiów, 24 sierpnia 1924 roku przyjął święcenia kapłańskie w katedrze w Sandomierzu. W 1925 roku uzyskał stopień doktora filozofii, a w 1928 roku – doktora teologii.
Po powrocie do kraju pełnił funkcję prefekta szkół powszechnych (1928–1929) oraz średnich (1930–1933) w Radomiu. W 1933 roku został wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Od 1952 roku podjął pracę w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, początkowo jako zastępca profesora, a następnie jako docent (1956–1960) i profesor (1961–1970). W 1965 roku został rektorem KUL; w 1970 roku zrezygnował z funkcji rektora KUL, przeniósł się do Opola Lubelskiego. W 1977 roku powrócił do Sandomierza, gdzie zmarł w opinii świętości 11 grudnia 1979 roku. Żył prawdą w miłości.
Dnia 12 czerwca 1995 roku Kościół sandomierski rozpoczął dochodzenie kanonizacyjne ks. Wincentego Granata, który żył prawdą w miłości. Sesja kończąca proces na etapie diecezjalnym odbyła się 9 października 2018 roku w kościele pw. Świętego Michała Archanioła w Sandomierzu. W dniu 3 listopada 2018 roku dokumenty procesowe sługi Bożego zostały przekazane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.
Bibliografia
Bazydło J., Ksiądz Wincenty Granat opiekun młodzieży akademickiej, w: Pasjonat miłości Boga i człowieka. Sługa Boży ks. Wincenty Granat, red. Z. Janiec, Sandomierz 2015, s. 21–38.
Brzeziński M., L’uomo come pubto d’incontro tra antropologia e teologia, alle fonti del personalismo cristano di Wincenty Granat (1900–1979), Romae 2005.
Być jak pochodnia… „Humanitas” sługi Bożego ks. Wincentego Granata. Materiały z sesji, Sandomierz, 10 XII 2011 roku, red. Z. Janiec, Sandomierz 2012.
Chrost S., Pedagogiczne implikacje humanizmu personalistycznego Wincentego Granata, „Paedagogia Christiana” (2015) nr 1 (35), s. 181–199.
Czajkowska E. M., Wychowawcza wartość Mszy świętej w nauczaniu sługi Bożego ks. Wincentego Granata, „Studia Sandomierskie” 13 (2006) z. 4, s. 35–56 (Summary).
Dla Boga i Kościoła. Sługa Boży ks. Wincenty Granat – świadectwa, oprac. H. I. Szumił, Sandomierz 2012.
Doctor humanus. Materiały z sympozjum w 20. rocznicę śmierci ks. Wincentego Granata profesora i rektora KUL, red. H. I. Szumił, Sandomierz 2000.
Frydrych D., W prawdzie i miłości ku człowiekowi i Bogu w Jezusie Chrystusie (Curriculum vitae ks. prof. Wincentego Granata), „Roczniki Teologiczne” 52 (2005) z. 2, s. 123–131.
Gałązka W., Rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego ks. Wincentego Granata, „Kronika Diecezji Sandomierskiej” 88 (1995), s. 172–187.
Hryniewicz W., Doctor humanus. Teologiczne horyzonty ks. profesora Wincentego Granata (1900–1979), „Znak” 3 (1980), s. 586–602.
Hryniewicz W., Teolog osoby ludzkiej. Refleksje nad teologicznym dziełem księdza profesora Wincentego Granata (1900–1979), „Ateneum Kapłańskie” 95 (1980) nr 72, s. 424–433.
Hryniewicz W., Nossol A., Profesor Wincenty Granat, „Roczniki Teologiczno-
-Kanoniczne” 19 (1972) z. 2, s. 5–9.
Jego świadectwo trwa… Wokół sesji poświęconej życiu i myśli sługi Bożego ks. Wincentego Granata, red. Z. Janiec, Sandomierz 2011.
Kociński A., Takim go zapamiętałem, w: Chrześcijanie, red. B. Bejze, t. 11, Warszawa 1983, s. 112–113.
Kosche M., Wincenty Granat, w: Święci z KUL-u, red. K. Guzowski, G. Barth, Lublin 2015, s. 83–104.
Kowalczyk S., Z problematyki antropologii personalistycznej, Lublin 2014, s. 63–73 (Światopogląd personalistyczny w ujęciu ks. Wincentego Granata), s. 137–146 (Idea wolności w personalizmie ks. Wincentego Granata).
Krasiński J., Akwinata Sandomierski. Ks. prof. Wincenty Granat w 30 lat po śmierci, „Kronika Diecezji Sandomierskiej” 103 (2010) nr 3–4, s. 241–249.
Krasiński J. Sługa Boży ks. Wincenty Granat – nauczyciel radomski i profesor sandomiersko-lubelski, „Kronika Diecezji Radomskiej” 20 (2011) nr 4 (80), s. 417–425.
Ksiądz Profesor Wincenty Granat (1900–1979), „Studia Sandomierskie” 2 (1981), [wyd.] 1982, s. 5–196.
Ksiądz Wincenty Granat, Rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego – kandydat do chwały ołtarzy, red. Z. Janiec, M. Tkaczyk, H. I. Szumił, Lublin 2017.
Marcinkiewicz E., Człowiek wielkiej dobroci, w: Chrześcijanie, red. B. Bejze, t. 11, Warszawa 1983, s. 123–124.
Narecki Z., Ks. Wincenty Granat sługa Bożej mądrości i dobroci. Świadectwo, „Kronika Diecezji Sandomierskiej” 109 (2016), s. 775–782.
Nossol A., Wincenty Granat. Święty paradoks Wincenty Granat. Święty paradoks, w: Leksykon wielkich teologów XX/XXI wieku, red. J. Majewski i J. Makowski, t. 3, Warszawa 2006, s. 129–139.
Pałubska Z., Nadprzyrodzone poznanie Boga w myśli teologicznej ks. Wincentego Granata, red. J. Misiurek, J. M. Popławski, Lublin 2002, s. 257–278 (Homo Orans, 3).
Pałubska Z., W obecności Boga. Duchowość w życiu i nauczaniu ks. Wincentego Granata, Lublin 2005.
Pasjonat miłości Boga i człowieka. Sługa Boży ks. Wincenty Granat, red. Z. Janiec, Sandomierz 2015.
Pozostał w nas żywy. Kontakty Sługi Bożego ks. Wincentego Granata ze Zgromadzeniem Sióstr Służek NMP Niepokalanej, oprac. H. I. Szumił, Sandomierz 2005.
Puchała M., Kulturotwórczy wymiar chrześcijaństwa jako motyw jego wiarygodności (Wincenty Granat), przedmowa M. Rusecki, Poznań 2002.
Sakowicz E., Pedagogia życia Sługi Bożego ks. Wincentego Granat (1900–1979) – rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, w: Nauczyciele. Szkice portretów uczonych i nauczycieli, red. A. Królikowska, J. Falkowska, Kraków 2018, s. 57–73.
Słomka W., Błogosławieni – czyli szczęśliwi. Sługa Boży ks. Wincenty Granat w tle błogosławieństw ewangelicznych, Sandomierz 2013.
Sprawiedliwy z wiary żyć będzie. Ks. Wincenty Granat – świadek wiary. Materiały z sesji poświęconej Słudze Bożemu w 33. rocznicę śmierci, Sandomierz, 11 grudnia 2012 roku, red. Z. Janiec, Sandomierz 2013.
Sygnet S., Człowiek nauki i wiary, w: Chrześcijanie. Życie i duchowość wybitnych osobowości polskiego katolicyzmu, t. 11, red. B. Bejze, Warszawa 1983, s. 44–46.
Szumił H. I., Bibliografia podmiotowa i przedmiotowa ks. prof. dra Wincentego Granata, „Studia Sandomierskie” 1 (1980), s. 366–386.
Szumił H. I., „Był człowiek posłany…”. Kalendarium życia i wydarzeń sługi Bożego ks. Wincentego Granata, Sandomierz 2019.
Szumił H. I., Człowiek wiary. Sługa Boży ks. Wincenty Granat, Sandomierz 2013.
Szumił H. I., Deo et Ecclesiae. Życie i działalność ks. Wincentego Granata, Opole 1993.
Szumił H. I., Działalność sługi Bożego ks. Wincentego Granata na terenie Radomia w latach 1928–1933, 1938–1939, „Kronika Diecezji Radomskiej” 7 (1998) nr 3–4 (27–28), s. 275–294.
Szumił H. I., Ksiądz Wincenty Granat nauczyciel chrześcijańskiej doktryny i jej realizator (1900–1979), w: Chrześcijanie, t. 11, red. B. Bejze, Warszawa 1983, s. 9–193.
Szumił H. I., Otwarty na Boga i człowieka. Sługa Boży ks. Wincenty Granat, rektor KUL, Sandomierz 2011.
Szumił H. I., Profesor i Mistrz. Sługa Boży ks. Wincenty Granat, Lublin 2017.
Szumił H. I. Przez Prawdę do miłości. Sługa Boży ks. Wincenty Granat (1900–1979), Sandomierz 2010.
Szumił H. I., Sesja okolicznościowa Katedry Personalizmu Chrześcijańskiego KUL. Sługa Boży ks. Wincenty Granat (1900–1979) rektor KUL, „Studia Sandomierskie” 13 (2006) z. 2, s. 150–164.
Szumił H. I., Słudzy Boży. O przyjaźni bpa Piotra Gołębiowskiego i ks. Wincentego Granata, Sandomierz 2011.
Szumił H. I., Sługa Boży ksiądz Wincenty Granat (1900–1979), w: W trosce o trzeźwość Narodu. Sylwetki najwybitniejszych działaczy trzeźwościowych XIX i XX wieku oraz antologia ich pism, red. M. P. Romaniuk, t. 3, Warszawa 2000, s. 133–172, 409 (Bibliografia podmiotowa), s. 420–422 (Bibliografia przedmiotowa).
Szumił H. I., Żył, jak wierzył i nauczał. Sługa Boży ks. Wincenty Granat (1900–1979), w: Święci są wśród nas, red. G. Bartoszewski, Warszawa 2012, s. 183–216.
Tajemnica człowieka. Wokół osoby i myśli ks. Wincentego Granata, red. Cz. Bartnik i in., Lublin 1985.
Veritatem facientes in caritate. Sługa Boży Ksiądz Profesor Wincenty Granat 1900–1979, wybór i oprac. H. I. Szumił, Sandomierz 1999.
Wierna R., Światopogląd podstawą teorii wychowawczych w ujęciu Sługi Bożego ks. Wincentego Granata, „Ateneum Kapłańskie” 173 (2019) z. 1 (662), s. 145–152.
Wokół osoby i myśli ks. Wincentego Granata. In memoriam Doctoris Humani decennio obitus (1900–1979), „Studia Sandomierskie” 5 (1985–1989), [wyd. 1992], s. 153–232.
Wrzeszcz M., „Młodzieży bitej i krzywdzonej nie mogę opuścić”. Ksiądz Rektor Wincenty Granat – obrońca prześladowanych studentów, w: Być jak pochodnia…. „Humanitas” sługi Bożego ks. Wincentego Granata. Materiały z sesji, Sandomierz, 10 XII 2011 r., red. Z. Janiec, Sandomierz 2012, s. 95–112.
Współczesny fenomen osoby. W kręgu myśli personalistycznej Wincentego Granata, red. K. Guzowski, G. Barth, Lublin 2011.
„Żyć prawdą w miłości”. Sympozjum z okazji 25 rocznicy śmierci ks. profesora Wincentego Granata, „Roczniki Teologiczne” 52 (2005) z. 2, s. 111–168.
Żył prawdą w miłości. Sługa Boży ksiądz profesor Wincenty Granat (1900–1979), rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. A. Kończak, Sandomierz 1997.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Autorzy publikujący w czasopiśmie udzielają jego wydawcy zgody o następującej treści:
- Autor zachowuje autorskie prawa majątkowe do utworu, a jednocześnie udziela wydawcy czasopisma zgody na jego pierwszą publikację w wersji drukowanej i wersji online na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe oraz zgody na wykonywanie opracowań, w tym przekładów.
- Autor ma możliwość udzielania zgody niewyłącznej na opublikowanie utworu w wersji, która ukazała się w czasopiśmie (np. zamieszczenia go w repozytorium instytucjonalnym lub opublikowania w książce), wraz z informacją o jego pierwszej publikacji w czasopiśmie.
- Autor może umieścić swój utwór online (np. w repozytorium instytucjonalnym lub na swojej stronie internetowej) jeszcze przed zgłoszeniem utworu do czasopisma.
