Mianowanie proboszcza na czas określony (kan. 522 KPK)
DOI:
https://doi.org/10.15633/acan.20101Parole chiave:
konferencja episkopatu, nominacja, normy komplementarne, prawo partykularne, proboszczAbstract
Celem artykułu jest ukazanie zagadnienia mianowania proboszcza na czas określony zgodnie z kan. 522 KPK. W jego pierwszej części przedstawiono następujące zagadnienie: proboszcz własnym pasterzem zleconej sobie parafii. W drugiej części ukazano kwestię możliwości mianowania proboszcza na określoną kadencję według kan. 522 KPK, natomiast część trzecia została poświęcona normom komplementarnym konferencji episkopatów dotyczącym mianowania proboszczów na określony czas. Całość artykułu zamyka podsumowanie i bibliografia.
Riferimenti bibliografici
Austin R., Stability in Office of a Parish Priest: Canon 522 of the 1983 Code of Canon Law, „The Australasian Catholic Record” 62 (1985), s. 283–292.
Avril J., A propos du „proprius sacerdos”: quelques réflexions sur les pouvoirs du prête de paroisse, w: Proceedings of the Fifth International Congress of Médiéval Canon Law, Vaticano 1980, s. 471–476.
Barbosa A., Pastoralis solicitudinis sive De officio et potestate parochi, Lugduni 1665.
Bisschoppenconferentie van Nederland, Toepassingsbesluiten bij de Codex Iutis Canonici. Decreet over de pastoorsbenoeming voor een bepaalde tijd, canon 522, „Ius Ecclesiae” 2 (1990) nr 1, s. 373.
Bouix D., Tractatus de Parocho ubi et de Vicariis parochialibus: necnon monialium, militum et xenodochiorum cappellanis, Parisiis 1867.
Canon 522 Appointment of pastors, Décret nr 5, w: Canadian Conference of Catholic Bishops, Complementary norms to the 1983 Code of Canon Law, Ottawa 1996, s. 37–38.
Catholic Bishops’ Conference of the Philippines, Norms approved for the local implementation of some provisions of the New Code of Canon Law, Canon 522, „Ius Ecclesiae” 4 (1992) nr 1, s. 349–362.
Codex Iuris Canonici auctoritate Ioannis Pauli PP. II promulgatus, „Acta Apostolicae Sedis” 75 (1983) pars 2, s. 1–317; tekst polski: Kodeks prawa kanonicznego, przekład polski zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu, Poznań 1984.
Codex Iuris Canonici, Pii X Pontificis Maximi iussu digestus Benedicti Papae XV auctoritate promulgatus, Romae 1951.
Coetus Studiorum „De Populo Dei”, Schema „De Populo Dei”. Sessio VIII (8–16 May 1980), „Communicationes” 13 (1981), s. 271–324.
Concilium Lateteranense IV, Constitutio Omnis utriusque sexus, canon 21, w: Conciliorum oecumcnicorum decreto, ed. G. Alberigo Basel 1962, s. 221.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II, Decretum de pastorali Episcoporum munere in Ecclesia Christus Dominus, 28.10.1965, „Acta Apostolicae Sedis” 58 (1966), s. 673–701, tekst polski: Sobór Watykański II, Dekret o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele Christus Dominus, w: Sobór Watykański II, Konstytucje, dekrety, deklaracje, tekst polski, nowe tłumaczenie, Poznań 2002, s. 236–258.
Conférence Episcopale de Belgique, Droit canonique – Décrets pour la Belgique, www.cathobel.be/eglise-en-belgique/la-conference-des-eveques/decrets/ (26.02.2020).
Conference of Catholic Bishops of India, Complementary Legislations to the Code of Canon Law, http://ccbi.in/wp-content/uploads/2015/12/Complementary-Legislations-to-the-Code-of-Canon-Law-1.pdf (26.02.2020).
Conferencia del Episcopado Mexicano, Decreto. Normas complementarias de la CEM a la luz del nuevo Código de derecho canónico, Nombramiento de los párrocos can. 522, México 1994, nr 1575.
Conferencia Episcopal de Bolivia, Legislación complementaria al Código de Derecho Canónico, Nombramiento de párrocos por tiempo determinado, w: Consejo Episcopal Latinoamericano – CELAM, Universidad de Navarra Facultad de Derecho Canónico, Código de Derecho Canónico, edición bilingüe y anotada, t. 2, a cargo del Instituto Martín de Azpilcueta, Pamplona 2006.
Conferencia Episcopal de Colombia, Legislación complementaria al Código de Derecho Canónico, Párroco para tiempo determinado, w: Consejo Episcopal Latinoamericano – CELAM, Universidad de Navarra Facultad de Derecho Canónico, Código de Derecho Canónico, edición bilingüe y anotada, t. 2, a cargo del Instituto Martín de Azpilcueta, Pamplona 2006.
Conferencia Nacional dos Bispos do Brasil, Promulgacáo complementar ao Código de direito canónico quanto ao cânon. 522, „Ius Ecclesiae” 1 (1989) nr 2, s. 777.
Conferenza Episcopale del Paraguay, Norme complementari al C.I.C. , „Ius Ecclesiae” 10 (1998) nr 1, s. 396–418.
Conferenza Episcopale Italiana, Aatti ufficiali in applicazione del codice di diritto canonico, can. 522, „Notiziario CEI” 18 (1983) nr 7, s. 209.
Congregatio pro Episcopis, Direttorio per il ministero pastorale dei vescovi, 22.02.2004, Città del Vaticano 2004, tekst polski: Kongregacja do spraw Biskupów, Dyrektorium o pasterskiej posłudze biskupów „Apostolorum Successores”, Kielce 2005.
Deutschen Bischofskonferenz, Allgemeines Dekret der Deutschen Bischofskonferenz zur Ernennungsdauer von Pfarrern (27. August 2018), www.kirchenrecht-online.de/kanon/partikularnormen.html (10.03.2020).
Diaz Moreno J., La regulación jurídica de la cura de almas en los canonistas hispánicos de los Siglos XVI–XVII, Granada 1972.
Dudziak J., Kanoniczna rola proboszcza. Realizacja podstawowych zadań kościelnych: nauczania, uświęcania, rządzenia, Tarnów 2001.
Encyclopedic Dictionary of Roman Law, ed. A. Berger, New Jersey 2004.
Gidi M., La referencialidad ministerial del párroco en su misión de servicio en el anuncio del evangelio en la parroquia. Parte segunda, „Periodica de re canonica” 99 (2010) nr 3, s. 201–249.
Goering J., The Internal Forum and the Literature of Penance and Confession, w: The History of Medieval Canon Law in the Classical Period, 1140–1234. From Gratian to the Decretals of Pope Gregory IX, eds. W. Hartmann, K. Pennington, Washington 2008, s. 379–428.
Irish Catholic Bishops’ Conference, Decrees of the Irish Episcopal Conference, Decree no. 5, The Appointment of Parish Priests, canon 522, https://www.catholicbishops.ie/decrees/ (20.02.2020).
Kenya Episcopal Conference, Complementary Norms, „Ius Ecclesiae” 9 (1997) nr 2, s. 827–832.
Krukowski J., Komentarz do kan. 519, w: Komentarz do Kodeksu prawa kanonicznego, t. 2: Ks. II (1). Lud Boży, red. J. Krukowski, Poznań 2005, s. 417–418.
Krukowski J., Komentarz do kan. 522, w: Komentarz do Kodeksu prawa kanonicznego, t. 2: Ks. II (1). Lud Boży, red. J. Krukowski, Poznań 2005, s. 421–422.
Legislación complementaria de la Conferencia Episcopal de Chile al Código de Derecho Canónico, 4a Edición, Marzo de 2006, comentada por Mons. J. L. Ysern de Arce, Obispo emérito de Ancud, Santiago de Chile 2006.
Martín de Agar J., Estudio comparado de los decretos generales de las conferencias episcopales, „Ius Canonicum” 32 (1992) nr 63, s. 173–229.
Martìn de Agar J., Note sul diritto particolare delle Conferenze episcopali, „Ius Ecclesiae” 2 (1990) nr 2, s. 593–632.
Marzoa Á., El concepto de parroquia y el nombramiento de parroco (cuestiones en torno a los cc. 515 y 522), „Ius Canonicum” 29 (1989) nr 58, s. 449–465.
Montini G. P., Il parroco „pastor proprius”. Il significato di una formula, w: La parrocchia come Chiesa locale, Brescia 1993, s. 181–198 (Quaderni Teologici del Seminario di Brescia).
Montini G. P., Stabilità del parroco e permanenza nell’ufficio parrocchiale (can. 522), w: La parrocchia, Città del Vaticano 1997, s. 125–153 (Studi Giuridici, 43).
Ochoa X., Leges Ecclesiae post Codicem iuris canonici editae, vol. 3, Roma 1972.
Olmos M., El derecho particular posterior al CIC de 1983 en España, „Ius Canonicum” 49 (2009) nr 98, s. 413–466.
Paulus PP. VI, Motu proprio Ecclesiae Sanctae, 6.08.1966, „Acta Apostolicae Sedis” 58 (1966), s. 757–787, tekst polski: Paweł VI, List motu proprio Ecclesiae Sanctae ustanawiające przepisy wykonawcze do niektórych dekretów Soboru Watykańskiego II (6 sierpnia 1966), „Acta Apostolicae Sedis” 58 (1966), w: Ustrój hierarchiczny Kościoła. Wybór źródeł, red. W. Kacprzyk Mirosław, M. Sitarz, Lublin 2006, s. 138–155.
Perisset J., La paroisse. Commentaire des canons 515–572, Paris 1989.
Porter L., The assault on priesthood. A biblical and theological rejoinder, Eugene 2012.
Renken J., Commentary on canon 522, w: New Commentary on the Code of Canon Law, ed. by J. Beal, New York 2000, s. 693–694.
Sánchez-Gil A., Comentario al can. 515, w: Comentario exegético al Código de Derecho Canónico, vol. II/2, obra dirigida y coordinada por Á. Marzoa, J. Miras, R. Rodríguez-Ocaña, Pamplona 2002, s. 1200–1206.
Sánchez-Gil A., Comentario al can. 519, w: Comentario exegético al Código de Derecho Canónico, vol. II/2, obra dirigida y coordinada por Á. Marzoa, J. Miras, R. Rodríguez-Ocaña, Pamplona 2002, s. 1228–1235.
Sánchez-Gil A., Comentario al can. 522, w: Comentario exegético al Código de Derecho Canónico, vol. II/2, obra dirigida y coordinada por Á. Marzoa, J. Miras, R. Rodríguez-Ocaña, Pamplona 2002, s. 1242–1247.
Sztafrowski E., Pozycja proboszcza w prawie kodeksowym, „Prawo Kanoniczne” 35 (1992) nr 1–2, s. 35–69.
United States Conference of Catholic Bishops, Complementary norms, Canon 522, 24.09.1984, (http://www.http://www.usccb.org/beliefs-and-teachings/what-we-believe/canon-law/complementary-norms/canon-522 (5.02.2020).
Viana A., El párroco pastor propio de la parroquia, „Ius Canonicum” 29 (1989) nr 63, s. 467–481.
Walker Vicuña F., La facultad para confesar, Roma 2004.
Dowloads
Pubblicato
Fascicolo
Sezione
Licenza
Questo volume è pubblicato con la licenza Creative Commons Attribuzione 4.0 Internazionale.
Twórca oświadcza, że przysługują mu prawa autorskie do utworu i że nie są ograniczone w zakresie objętym niniejszym oświadczeniem oraz że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza praw autorskich innych osób.
Twórca zezwala Uniwersytetowi Papieskiemu Jana Pawła II w Krakowie na nieodpłatne, niewyłączne i nieograniczone w czasie korzystanie z utworu, to jest:
- utrwalanie i zwielokrotnianie: wytwarzanie egzemplarzy utworu techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
- obrót oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono (wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy, publiczne wystawienie, wyświetlenie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym);
- włączenie utworu w skład utworu zbiorowego;
- udzielanie przez Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie sublicencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0).
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie udostępnia utwór na Platformie Czasopism należącej do uczelni, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe (CC BY 4.0). Tym samym uprawnia wszystkich zainteresowanych do korzystania z utworu pod następującymi warunkami:
- zostanie podany autor i tytuł utworu,
- zostanie podane miejsce publikacji (tytuł czasopisma i adres internetowy do oryginalnie opublikowanego utworu).
